اگر خــــواهی ای دل رضـــــای خدا را

بجـــــو تا تـــــوانی رضــــای رضـا را

بــه دستت کلیـــــد بهشت است فــــــردا

به راهش گــــــذاری گــــر امروز پا را

شود با نگاهـش همــــــه درد درمــــــان

بیــــــــا تـــــــا ببینـــــی تو دارالشّفـا را

شهی کــــــو عنــایت به بیــــــگانه دارد

محــــــال است رانـــــد زِدر آشنـــــا را

بخواه آن چه خواهی کز الطاف یــزدان

از او می‌پذیــرد خــــــدا هر دعـــــا را

رئوف و رحیم و عطوف و کریـم است

نشـــــاید جز این مظــــهر کبـــــریا را

چو ما را خـــدا داده جــــا در جوارش

هم اکنــون به جنّت بـــود جـــای ما را

سه جـــا وعــده داده است بر زائرانش

پی دیـــدنش عاشقـــــم آن سه جــــا را

همه خطّه‌ی طــــوس دارالامــان است

نبــــاشد در این مُلک، معنـــا بـــلا را

به چشـــم دل این جا بـــود کعبـه‌ی دل

کمی سعــی کن تا بیـــــابی صفــــا را

همیــــن جــــا بود وادی طــــور ایمن

بیا موســــی این جا عیـان بین خدا را

مَطــاف ملائـــک بـــــود بارگاهــــش

بر این جـــا بود دیده، عـــرش عُلا را

بود بی‌نیــــاز از دو عالـــــم گدایـــش

یکــــی هاتفــــم داد دوش این نـــدا را

همه چار فصل «شکوهی» بهار است

که همسایه‌‌ است این گُل مصطفـــا را