یا مولا ادرکنی

یا مولا ادرکنی

نیازمند عطایم مرا رها نکنید

من آشنای شمایم مرا رها نکنید

کنار سفرۀ روضه نشسته ام یک عمر

غلام صاحب عزایم مرا رها نکنید

شهید کرب و بلا نیستم ولی عمریست

اسیر کرب و بلایم مرا رها نکنید

نوشته اند به پیشانی ام ز روز ازل

که وقف خون خدایم مرا رها نکنید

همینکه زینبی ام حرمتم نگهدارید

که روضه خوان ولایم مرا رها نکنید

پیام کرب و بلا را به نسلها دادیم

پیمبر شهدایم مرا رها نکنید

بدون لطف شما عاقبت بخیری نیست

دعا کنید برایم مرا رها نکنید

غبار قافله اینگونه مو سپیدم کرد

که پیر درد و بلایم مرا رها نکنید

شبیه مادر فرزند مُرده می مویَم

ببین گرفته صدایم مرا رها نکنید

طناب روضه بدستم ، به گردنم زنجیر

مگیر حلقه ز پایم مرا رها نکنید

خلاصه من سگ کوی حسین می مانم

همین نشان وفایم مرا رها نکنید

لباس نوکری ام را کفن قرار دهید

که نزد بی کفن آیم مرا رها نکنید

امام حسین(ع) - مناجات

 

ميخرم برجان خود دردوبلای روضه را

ميكشم برصورتم دست شفای روضه را

پيش تو آخر سياهی روسپيدم میکند

دوست دارم پرچم بزم عزای روضه را

كربلا قسمت نشد عيبی ندارد لااقل

ای خدا از ما نگيری كربلای روضه را

نام تو آمد ميان پس ميشود احساس كرد

بوی سيب سرخ جاری درفضای روضه را

مادرت با هر"حسين" ما به سينه میزند

می نشيند ابتدا تا انتهای روضه را

ازبلا و ازمريضی جسم وجانش بيمه است

مطمئنأ هركسی خورده غذای روضه را

مزه اش زير زبانش هست تا پايان عمر

نوش جان كرده كسيكه قندوچای روضه را

درقيامت ميشود محشورهرکس با كسی

با خودت محشور کن ما بچه های روضه را