تا حسین (ع)است چه حاجت به عطای دگران 

تا حسین (ع) است مگو مدح  و ثنای  دگران 

او که در هر دو سرا مظهر الطاف خداست 

میزنی از چه دگر باب سرای دگران

آبروی تو رود از کف و ناکام شوی 

مگشا دست نیازی به عطای دگران 

تا چو فطرس پر و بالت بدهد عشق حسین(ع)

مگشا بال محبت به هوای دگران 

اشک ولبخند اگر وقف حسین ابن علیست (ع)

یاد او باش به هر جشن و عزای دگران 

تاحسین (ع)است به دل راه مده عشق کسی

چونکه دل جای حسین (ع) است نه جای دگران 

راهیان حرمش خنده کنان گریانند

کس ندیده ست چنین حال و هوای دگران