گاهی به یک نسیم لبت می نوازیم

گاهی به شعله های غمت می گُدازیم

گاهی شکفته می شوی از بنده بودنم

گاهی شکسته می شوی از بی نمازیم

یک عمر ناله از سر بی رغبتی زدم

عمری رسیده ای به داد مجازیم

من مرد روزهای فراق تو نیستم

باید خودت برای ظهورت بسازیم

در دل نیاز سبز تو را حس نمیکنم

لعنت به این خیال خوشِ بی نیازیم

جمعه به جمعه می رود امّا هنوز من

کنج اتاق کودکی ام گرم بازیم

چشم من  آبشار گناهکاری من است

کی گفته دردمند نگاه حجازیم؟

بگذار رنگ خون بزنم جاده ی تو را

تا خاک پا شدن، بشود سرفرازیم

جای خودش که سعی و صفا هم ندیده ام

چندیست خواب کرببلا هم ندیده ام