ای سوزی شیرین چو عسل یاحسین....اکبر غفاری زنجانی

ای سوزی شیرین چو عسل یاحسین

ای ئوزی بی مثل و بدل یا حسین

صاحب اوصاف جمیل و جلال

مظهر خلاق ازل یا حسین

لطفوه ای بحر عطا وکرم

گوز تیکوب اقوام وملل یاحسین

منده اولاردان بیریم سسلرم

ای ئوزی آیینی گوزل یا حسین

ایله کرم گل باشیم اوسته آقا

سنده گلن وقته اجل یا حسین

گوزلر اوساعتده سنی گوزلریم

گل الیمه وئر ئوزون ال یاحسین

دادیمه بیرده آقا جان قبریده

سن بیل آنان فاطمه گل یاحسین

شعر از اکبر غفاری زنجانی

یا موسی بن جعفرالکاظم

       یا موسی بن جعفرالکاظم

ناله ای سوخته از سینه سوزان آید

وین نوائیست که از گوشه زندان آید

آن چه زندان که سیه چال بود از دهشت

شبو روزش به نظر تیره و یکسان اید

های هارون که گرفتار تو شد موسی عصر

شب و روز تو  و او هر دو به پایان اید

سالها این پسر فاطمه مهمان تو هست

هیچ گفتی که چه ها بر سر مهمان آید

همدم آن پدر پیر زچندین اولاد

طفل اشکی است که از دیده به دامان آید

امشب از غربت او سلسله هم می نالد

که آن جگر سوخته را عمر به پایان اید

کندو زنجیر از آ« جان بزندان مأنوس

نکشد دست اگر بر لب او جان آید

گرچه این زمزمه خاموش شود تا به ابد

بانگ مظلومیش از سینه باران اید

سیاه چال وشب مرد ودست های دعا

سیاه چال وشب مرد ودست های دعا

سیاه چال وصدای غریب یا زهرا

چقدر سرد و سیاه و چقدر دلگیر  است

سیاه چال امامی که بین زنجیر است

به ناله اش درودیوار اشک می ریزد

فرشته درغم  او زار اشک می ریزد

کسی به غیر خدا غربتش نمی بیند

به پای درد دلش غیر اشک ننشیند

قنوت نیمه شب او صدای هلهله داشت

زبار این همه زنجیر پیکرش گله داشت

زتیر آه دلش آسمان کمان گشته

زچشم حلقۀ زنجیرخون روان گشته

برای دشمنش افطار هم بهانه شده

وسهم هرشب او ظلم تازیانه شده

به جای جای تنش جای رد شلاق است

همان کبوتر زخمی که بی پر وبال است

نفس بریده صدا زد خدا خلاصم کن

به ناله گفت که مادر بیا حلالم کن

همیشه روز خودش را به سجده ها شب کرد

چه گریه ها که دل شب برای زینب کرد

اشعار شهادت موسی بن جعفر برگرفته از وبلاگ حسن فطرس

تقاص
بگیر از دشمن ظالم تقاصم
خدا از دست هارون کن خلاصم

آزار
مرغِ قفسی راحتی‌اش بیشتر از من
چون کس دگر آزار نمی‌داد تنش را

 

رباعی و دوبیتی

الهی
کاش رضایم برسد در برم
تا که شود مرحمِ چشمِ ترم
پای به غل، عقده و خون در گلو
وای الهی نرسد مادرم

دشنام
همه عمرم به زندان‌ها سپر شد
نگاهم ماند بر ره بی اثر شد
مرا زنجیر و غل از پا نینداخت
ز دشنام عدو عمرم به سر شد

مهیب
بدان معصومه جان بابا غریب است
رضا جان بی تو این دل بی شکیب است
به بالینم نیایید ای عزیزان
که جای من سیه چالی مهیب است

باب الحوائج
غمت دانم هزاران دسته بوده
تنت موسی بن جعفر خسته بوده
تو را باب الحوائج خوانده‌اند چون
که عمری در به رویت بسته بوده

 

اشعار عروضی

شکوه
از جفای تو فلک شکوه شد آغاز، مرا
مکن آزار در این مانده نفس باز،‌ مرا
ای فلک این همه جان و تنِ من آزردی
من رضایم ز تو امّا تو رها ساز، مرا
روزهایم همه شب کردی و شب‌ها همه تار
بیش از این در محن و غصه مینداز، مرا
بی وفایی تو بسیار شد آخر بس کن!
با غل و سِلسِل و زنجیر مکن ناز، مرا
باز کن بند از این مرغِ زمین افتاده
مددی کن تو در این لحظه‌ی پرواز، مرا
با تنِ زخمی و رنجور چگونه بروم؟
مادر غمزده‌ام می‌کند آواز، مرا
رسم میهمانی زریه‌ی زهرا این است
تن گلگون، دلِ پر خون، لبِ پر راز، مرا

تسخیر
قسم بر ناله‌‌های زخم و زنجیر
دلم را کرده‌ای از ماتمت پیر
قسم بر سجده‌های کُنجِ زندان
غریبی‌ات شده در سینه چون تیر
از این زندان به آن زندان روانه
ز دستِ زندگی آخر شدی سیر
جهانْ کوچک به پیشِ غصه‌هایت
یکی دردِ تو را کی شرح و تصویر؟
شده چشمم به پشتِ اشک زندان
بیا دست منِ افتاده را گیر
ضریحت را ندیدم وادریغا
کنم ناله از این احوال و تقدیر
بیا موسی بن جعفر از سرِ لطف
دلم را با نگاهی کن تو درگیر
دلم را بر ضریحت چون دخیلی
ببند و با ولایت کن تو تسخیر

ناسزا
لحظه‌ی آخرم شده، تو کُنجِ زندانِ مهیب
خدا براتون نکنه، عمری به این سختی نصیب
وقتی در و باز می‌کنن پرنده‌‌ی کُنج قفس
با آب و دونه می‌گیره هم یه امید هم یه نفس
وقتی کسی برای من درِ قفس وا می‌کنه
ضربه‌ی تازیانه‌اش تنم رو غوغا می‌کنه
زندونای فراوونی، شکسته پیشِ صبرِ من
گمون کنم این آخری، باشه محلِ قبرِ من
شکنجه‌های این محل، با همه خیلی فرق داره
همش کنار، فقط یکیش، آتیش به قلبم می‌زاره
شکنجه‌گر تا می‌رسه، از رازِ یک جفا می‌گه
با ضربه‌ی شلاقِ خود، مادر و ناسزا می‌گه
من که در این زندون غم، روی زمین مونده سرم
پروانه شمعِ علی، پیش مرگِ عشقِ مادرم

 

اشعار نو

در حال آماده سازی ...
 

ذکر و سرود

کویرِ عذاب
سوختم از زهرِ جفا ـ وای وای
ز دشمنان بی وفا ـ وای وای
من که غریبم آشنایم بیا
شرح تمامِ عقده‌هایم بیا
سرم به خاک است و به دامن بگیر
غریب‌تر از منی رضایم بیا
سوختم از زهرِ جفا ـ وای وای
ز دشمنان بی وفا ـ وای وای
حلقه‌ی زنجیر تنم خورده است
ساق من از زجرِ غل آزرده است
بیا ببین کُنجِ کویرِ عذاب
گل وجودم که چه پژمرده است
سوختم از زهرِ جفا ـ وای وای
ز دشمنان بی وفا ـ وای وای
وای که دشمن چه به روزم نشاند
زخمِ جنایت به تن و جان کشاند
کینه‌ی بابای غریبم علی
زهرِ عدوات به دلِ من چشاند
سوختم از زهرِ جفا ـ وای وای
ز دشمنان بی وفا ـ وای وای

یا اُمّی
مردِ غریبی ـ تنهای تنها
سر را نهاده ـ بر خاکِ غمها
گویا که بر لب زمزمه دارد
ذکرِ یا امّی فاطمه دارد
موسی بن جعفر ـ حضرت کاظم (3)
او عقده‌هایش ـ فوق زمان است
گریانِ هجرش ـ نه آسمان است
بنگر به زندان گشته زمین‌گیر
جسمِ شهیدِی در غل و زنجیر
موسی بن جعفر ـ حضرت کاظم (3)
افتاده از پا ـ مسموم و مسجون
دل از غمش شده ـ همواره مجنون
در کُنجِ زندان نورِ دو عین است
او از تبارِ پاکِ حسین است
موسی بن جعفر ـ حضرت کاظم (3)

نشانه
لحظه‌ی پر کشیدنت ـ دلم شده دریایِ خون
بذار برات گریه کنم ـ خیلی غریبی آقا جون
کشیده از وجودم آتش زبونه
دلم امشب ضریحت را کرده بونه
یه غم از تو جهان را کرده دیوونه
غل و زنجیر به جسمت داره نشونه
یا مظلوم ـ یا مظلوم ـ یا مظلوم ـ یا مظلوم (وآآآآی)
ای که تو بودی همه عمر ـ همنشین و مهمونِ غم
رو تخته جسم اطهرت ـ بیرون شد از زندونِ غم
شده عالم ز هجرت در سوگواری
دلِ شیعه شده غرقِ بی قراری
بگرید بر چنین غم موسی بن جعفر
به پشت در رضا و معصومه داری
یا مظلوم ـ یا مظلوم ـ یا مظلوم ـ یا مظلوم (وآآآآی)
ببین تو مجلس عزات ـ دارم چه شور و چه حالی
باب الحوائج امشب و ـ ردّم نکن دستِ خالی
ببر روحِ مرا در عشقت فنا کن
وجودم را ز آقائیت با صفا کن
گره افتاده در کارم ای طبیبم
مرا را جونِ رضایت حاجت روا کن
یا مظلوم ـ یا مظلوم ـ یا مظلوم ـ یا مظلوم (وآآآآی)

 

شور و بحر طویل

موسی بن جعفر ـ مدد مدد (4)
قربونِ گنبدی که خیلی غریب و با صفاست
ضریحش همسایه‌ی کرب و بلای عاشقاست
تو امامِ کاظم و باب الحوائجِ منی
پای روضه‌هات داری به قلبم آتیش می‌زنی
* * *
اشک چشمِ من روونه از بهونت آقا جون
یه گدا اومده امشب درِ خونت آقا جون
اگه تو ردّم کنی بی سر و سامون می‌مونم
تک و تنها میونِ دنیا هراسون می‌مونم
* * *
غریبِ غریب نواز از تو اشارتی می‌‌خوام
زخم من دوا می‌خواد روای حاجتی می‌خوام
عمری پر بسته بودم طائرِ قبرت نشدم
زندگیم تموم شد و زائرِ قبرت نشدم

موسی شدی که معجزه ای دست وپا کنی

 

موسی شدی که معجزه ای دست وپا کنی

                                     راهی برای رد شدنِ قوم واکنی

زنجیر های زیر گلویت مزاحمند

                                 فرصت نمی دهند خودت را دعاکنی

در یک بدن به جای همه درد می کشی

                               می خواستی تمام خودت را فدا کنی

وقت اذان مغرب این تازیانه هاست

                               وقتش رسیده است که افطار واکنی

مثل علی عروج نمازت امان نداد

                                فکری به حال فاصلۀ ساق پا کنی

 عیسی مسیح من به صلیبت کشیده اند

                             اینگونه بهتر است خدا را صدا کنی

   حالا میان قحطی تابوت های شهر

  باید به تخته های دری اکتفا کنی

                                                                    لطیفیان

چهار چوب نگاهت به چهار دیواری

چهار چوب نگاهت به چهار دیواری

                                    اگر چه روز نداری،همیشه بیداری

مکیده است توان تو را لب زنجیر

                                     برای دادن جان،ناتوان!توان داری

تفاوتی نکند روز وشام در چشمت

                                   ز دست دشمن خود دائماً در آزاری

بگو که غنچۀ خود را ز دست گلچینان

                              کجا به دست که ای باغبان تو بسپاری؟

زبان روزه ای وباز هم زمان اذان

                                     به سفرۀ تو شده تازیانه افطاری

            دوباره رفته ای از هوش،دور تا دورت   

               ملائـکه همه سینـه زننـد با زاری

غریب کشتن مظلوم رسم این دار است

شکسته بالم و صیاد گرم آزاراست

                                غریب کشتن مظلوم رسم این دار است

 چنان گرفته گلوی مرا دوپنجۀ غم

                           نفس کشیدن من وای، سخت دشوار است

کسی که دیدۀ گلزار بود منزل او        

                          به هر طرف که نظر می کند کنون خار است

               قسم به غربت غربت گرفتگان زمین

          یگانه مونس من خشت های دیوار است 

موسی(ع)اگر کند گذری سوی کاظمین

کمتر ای صیاد بر زندانی ات بیداد کن

یا بکش این صید را یا از قفس آزاد کن

گر چه دور از خانه و اهل و عیالم کرده ای

آخر ای بیدادگر اندیشه بر میعاد کن

دخترم،چشم انتظارم،چشم بر راه توام

گوشه زندان بیا و باب خود را شاد کن

آمدی گر کنج زندان و مرا نشناختی

علت آن را سؤال از حلقه فولاد کن

 

 دیگر دلم به سیر چمن وا نمی شود

دیگر نشاط،هم نفس ما نمی شود

حتی اگر مسیح،طبیب دلم شود

دارد جراحتی که مداوا نمی شود

موسی(ع)اگر کند گذری سوی کاظمین

دیگر روان به وادی سینا نمی شود

از زخم های سلسله چون یاد آورم

زنجیر شعله از جگرم وا نمی شود

یک تن نگفت سلسله در آن سیاه چال

درمان زخم گردن مولا نمی شود

حبس و شکنجه،قعر سیه چال و سلسله

این احترام یوسف زهرا(س)نمی شود

گویی که آن ستمگر حق ناشناس را

جز با شکنجه عقده دل وا نمی شود

معصومه(س)تسلیت که نصیب تو بعد از این

دیگر زیارت رخ بابا نمی شود

مولای من کسی است که در حبس سال ها

غافل دمی ز حی تعالی نمی شود

(میثم)هر آنچه بر سر عبد خدا رود

عبد خداست،بندۀ دنیا نمی شود

                                         حاج غلامرضا سازگار

 

 ای دوصدموسی به طورت متجلی                 آفتاب ومه به نورت متجلی

نالۀ پنهان تو، شمشیر تو                           حلقۀ وصل خدا ،زنجیر تو

شمع ِخلوتگاهِ بزم کبریا                             کعبۀ روح بلند انبیا

گوهر رخشان شش دریای نور                  نخل سبز نوربخش هشت طور

آسمان پنج خورشید کمال                        هفتمین وجه خدای ذوالجلال

عرش اجلال وشرف راقائمه                    حاصل عمرت رضا وفاطمه

انس بامعبود روح نیتت                          حبس دشمن شاهد حریتت

روح عرفان در مناجات شبت                   آسمان لبریز یارب یاربت

ذکر،مشتاق ودعا،دلداده ات                      اشک تنهایی گل سجاده ات

نام حق گل کرده از لب های تو              گریه،شمع محفل شب های تو

آیه های نور،مشتاق صدات                    جان شب بیدارها بادافدات

قبلۀدل باب حاجات همه                      ناله ات صوت مناجات همه

حبس تو خلوتگه دلدار بود                       سلسله خوشتر ز زلف یار بود

ای دل مطموره ها زندان تو                      حلقۀ زنجیرهاگریان تو

حبس تو از قلب شب تاریک تر                 باخداازهرزمان نزدیک تر

ای همای اوفتاده از نفس                       توکجا ودامن تنگ قفس

تیره ترازگوشۀ زندان تو                         سینۀ تاریک زندان بان تو

بارها و بارها و بارها                            دیده در حبس عدو آزارها

حیف مولا لحظۀ جان دادنت                    بود زنجیرعدودرگردنت

لحظه لحظه می شکست آئینه ات           وقت رفتن بودسنگین سینه ات

همچو جدت ازهمه محروم تر                  نیست زندانی ز تو مظلوم تر

زهرآتش شد،تورابیتاب کرد                   آب کرد وآب کردوآب کرد

پیکرت را چارتن برداشتند                    روی تخته پاره ای بگذاشتند

گرچه بایددرعزایت خون ‌گریست             گرچه زندانی چوتومظلوم نیست

اشک ماجاریست عمری ازدوعین           برتووبرجدمظلومت حسین

جسم پاک تو به دوش چارتن               جسم جدت ماندبی غسل وکفن

پیکرتودرغل وزنجیرها                        پیکراوطعمۀ شمشیرها

جسم تواززهردشمن شد کبود                جسم اورازخم روی زخم بود

زخم ما زخم تن صدچاک اوست       اشک" میثم "وقف خون پاک اوست

                                                 حاج غلامرضا سازگار

هردلی که دچار لیلا بود

هردلی که دچار لیلا بود

خوشی روزگار لیلا بود

از کرامات عاشقی است اگر

نام مجنون کنار لیلا بود

میل صحرا نشینی مجنون

بیشتر اعتبار لیلا بود

آنچه دلهای بی شمار ی داشت

محمل در غبار لیلا بود

بی نیاز است از عبادت ما

کعبه ای در حصار لیلا بود

امشب ای عشق در طواف توام

سیزده شب در اعتکاف توام

بال با من، پریدنش با تو

سمت بالا کشیدن با تو

شوق تنزیل آیه ها با من

جبرییل آفریدنش با تو  

گندم کال مزرعه با من

فصل گرم رسیدنش باتو

نخل با من رطب با من

دست مشتاق چیدنش با تو

سجده بر خاک پای تو با من

دست بر سر کشیدنش با تو

قل هو الله یا احد یا هو

وحده لا اله الا هو

کعبه آن قدر بی تو زیبا نیست

بی حضورت مطاف دنیا نیست

بی سبب رد نکرد مریم را

این طرفها که جای عیسی نیست

کعبه مختص حال امروز است

مثل دیروز ومثل فردا نیست

سوره ات را خودت نزول بده

ورنه جبریل مرد اینها نیست

تو که از این طرف نمی آیی

پس چه بهتر درحرم وا نیست

ای مسیحای سبز بنت اسد

آیه لم یلد ولم یولد

ای که صبح ازل شروعت بود

کهکشان حیطه ی طلوعت بود

بهترین لحظه ها برای خدا

لحظه ی سجده خشوعت بود

آنچه دیشب مرا سلیمان کرد

خواب انگشتر رکوعت بود

چاه وقفی ونخل های بلند

حاصل چله های جوعت بود

ای سر آغاز مرد بی پایان

ای که صبح ازل شروعت بود

کس ندیده است ارتفاع تورا

 آفتاب تورا شعاع تورا

به نگاهت کمی نقاب بده

فرصتی هم به آفتاب بده

از خودت از بیان شرح خودت

دست پیغمبران کتاب بده

تا رطب های من شود باده

نخلهای مرا شراب بده

تا بلنداترین صدات کنم

به لبم حق انتخاب بده

یا علی یا علی بهارم باش

فصل جان دادنم کنارم باش

این همه مستجیر مال شماست

التماس فقیر مال شماست

مرد دیروز حضرت امروز

از احد تا غدیر مال شماست

تا خدا بوده تا خدایی هست

لقب یا امیر مال شماست

از تمامی فرش های زمین

تکه ای از حصیر مال شماست

از سر سفره ی مدینه فقط

نمک و نان وشیر مال شماست

زندگی تو مثل مردم نیست

نان تو از تبار گندم نیست

بی نظیر عرب بدون مثل

آفتاب عجم بدون بدل

یا هو الظاهر و هوالباطن

یا هوالآخر وهو الاول

تو رسیدی و وحشت افتاده است

بر سر شانه های لات و هبل

اسدالله غزوه ی احزاب

یل میدان لحظه های جمل

مرد دلدل سوار روز احد

آینه دار خشم عزوجل

الامان از سوار آمدنت

وقت با ذوالفقار آمدنت

نام تو بوی سیب می آرد

روی دلها بهار می کارد

تو همان پیر مرد نخلستان

پیر مردی که نان جو دارد

ای که دلتنگ صبح زهرایی

گریه ی چشم های تو دارد

اول کوچه ی بنی هاشم

روی تابوت شهر می بارد

غسل نیلی فاطمه هر شب

خاطرات تو را می آزارد

هیچ کس مثل تو حبیب نداشت

سر سفره نسیم نداشت

سروده  علی اکبر لطیفیان

ای حیدر شهسوار وقت مدد است

ای حیدر شهسوار وقت مدد است

ای زبده ی هشت و چار وقت مدد است

من عاجزم از جهان و دشمن بسیار

ای صاحب ذوالفقار وقت مدد است

سروده ابوسعید ابوالخیر

امشب شب ولادت مولای ما علی است

امشب شب ولادت مولای ما علی است

سلطان دين و دل، شه ارض و سماء علی است

با گوش دل شنو که به يمن قدوم او

تسبيح اهل هر دو جهان ذکر يا علی است

دريای علم و معرفت و عشق و بندگی

سرچشمه کرامت بی منتها علی است

سالار صحنه های نبرد و امير حق

آموزگار واقعهء نينوا علی است

ای آنکه دل شکسته ای از جور روزگار

بر هر بلا و رنج و مصيبت دوا علی است

زين در کجا روی که نيابی به هيچ روی

بهتر از آن سرای که صاحب سرا علی است

دست نيازت ار ز سر صدق شد بلند

آن کس که بی دريغ نمايد روا علی است

ای مدعی تو غره به طاعات خويش و من

دارم اميد آنکه شفيع همه علی است

ز عهدهء که برآيد بجز خدای علی

ز عهدهء که برآيد بجز خدای علی

که گويد آنچه بود در خور ثنای علی

نگر به چشم بصيرت که جمله موجودات

نشسته اند سر سفره عطای علی

نبود لطف و صفايی به بوستان وجود

نگشته بود اگر جلوه گر صفای علی

چو بلبلان چمن نغمه سر دهند به باغ

رسد به گوش زهر پرده ای نوای علی

به نحوه ای که سزاوار طاعت است خدا

نکرده است کسی طاعتش سوای علی

هر آنچه داشت علی داد از برای خدا

هر آنچه هست خدا را بود برای علی

سزد که سايه به خورشيد محشر اندازد

به هر سری که فتد سايه هوای علی

اگر رضای خدا را طلب کنی هشدار

رضای حق نبود جز که در رضای علی

رسانده ای به يقين دست خود به حبل الله

به چنگ آری اگر دامن ولای علی

برای گفتن مدحش زيان گويايی

هميشه می طلبد بنده از خدای علی

شاهنشهي و شد نجفَت مركز شاهي

شاهنشهي و شد نجفَت مركز شاهي

ايوان تو نور است و جهان جمله سياهي

 

گر پاي كسي در حرمت جاي بگيرد

از لطف خريدارشوي تو به نگاهي

 

من رعْيَتِ مُلك توام اي شاه ولايت

شاهي بنما و بده بر ما تو پناهي

 

ديوار حرم، سنگ حرم، صحن و سرايت

دل را ببرد تا به خدا، گر كه بخواهي

 

گر قسمت من بوسه به خاك نجف افتد

سخت است بيارم به حرم، بار گناهي

 

از دور اگر چشم من اُفتد به ضريحت

گويم كه بگردم به فداي تو الهي

 

گمگشته طوفان بلاها به سراغت

آيد نشود در دو جهان غرق تباهي

 

دريا مَثَلِ كوچك بحر كرم توست

مي ميرد اگر آب ننوشد لب ماهي

 

از كودكي‌ام حب تو با شيره ي جان داد

مادر به اميدي كه كه شوم آنچه تو خواهي

 

يك عمر دلم را به تو بستم كه از آن رو

گويي بمن اي شاه، تو هم جزء سپاهي

سروده کمال مومنی

سکان زمین و آسمان است علی

سکان زمین و آسمان است علی

سلطان همه جهانيان است علي

گلواژه ي منشق از علي اعلاست

سر چشمه ي فيض بي كران است علي

آوازه ي او ز هفت اقليم رسد

مشهور به هفت آسمان است علي

سر سلسله خليل عبادالرحمن
آن بنده ي سر به آستان است علي

برتر ز علي رب جلي خلق نكرد

آقاي همه بهشتيان است علي

از بعد نبي بر همه ي مخلوقات

از جانب دوست ارمغان است علي

اول وصي پيمبر اعظم اوست

بر دين رسول روح و جان است علي

شاگرد محمد امين است ولي

استاد همه پيمبران است علي

دستور تمام انبيا در دستش

حق را شب معراج لسان است علي

هستند امامان مبين رهرو او

يعني كه امير كاروان است علي

همتاي امير عشق تنها زهرا ست

با دخت رسول همزبان است علي

بر هر نبي و ولي ولي الله است

مولاي جميع انس و جان است علي

در نور محبتش پر از جاذبه است

محبوب قلوب شيعيان است علي

بر غيب و شهود حاكم و سلطان است

آگاه ز راز كهكشان است علي

جنت يكي از صنايع دستانش

صنعتگر آفريدگان است علي

ايمان و نماز و اصل اسلام علي است

توحيد و معاد عارفان است علي

مفتاح علوم ايزدي در نزدش

ديباچه ي علم لا مكان است علي

اين است گواه لا مكان بودن او

يك شب به چهل مكان عيان  است علي

مولا و امام متقين كيست علي است

حقا كه امير مومنان است علي

سلمان كه سبو از مي منّا نوشيد

او ظرف و در آن قطره چكان است علي

ميثم سر دار از علي مي گويد

با لله مي وصل عاشقان است علي

قنبر كه غلامي علي منصب اوست

او سالك و پير راهدان است علي

در مركز وحي كاتب وحي علي است

بر حامل وحي تر جمان است علي

گنجينه ي مخفي معارف مولاست

آئينه ذات مستعان است علي

تفسير مبين فطره الله علي است

عشقش به دل پير و جوان است علي

آيات مبين مديحه اوصافش

هر سوره و آيه آرمان است علي

قرآن بدون او به قرآن جعلي است

تا ناطق و منطق و بيان است علي

دانيد كه سرّ اسم اعظم در چيست

اكسير به رمز كن مكان است علي

در اولُ الاولين عيان كيست علي است

در آخر الآخرين نهان است علي

احسان قديم و حكم فرماي ازل

مسجود همه فرشتگان است علي

موساي قلندر از علي نيل گشود

بر كشتي نوح پشتوان است علي

عيسا نه به خويش مرده را زنده كند

تجديد حيات مردگان است علي

ميزان و قسيم نار و جنت حيدر

آري به صراط ميزبان است علي

عنوان علي به چهره ها منقوش است

نامش به رخ مواليان است علي

با اين همه مظهر العجائب  بشر است !

يا اينكه خداوند جهان است علي

افتاده بيا كه دستگير تو علي است

بر بازوي نا توان توان است علي

بر سائل خود زكات بخشد به ركوع

با قاتل خويش مهربان است علي

نيروي ولايتش محك بر همگان

بر جمع خلايق امتحان است علي

در روز نبرد تك سوار عرب است

در عرصه صبر قهرمان است علي

خيبر شكن و صف شكن و بت شكن است

هنگام مصاف پهلوان است علي

هر ضربه كه مي زند به شيطان رجيم

تضمين بهشت جاودان است علي

لشگر عددي نبود در حرب علي

 تشنه به قتال كافران است علي

در معركه چشم فتنه را كور كند

شمشير به فرق دشمنان است علي

با خنده مظلوم علي خشنود است

ويران گر ظلم پيشه گان است علي

با اشك يتيم ديده اش باراني

با قوْتِ فقير شادمان است علي

قانع به نمك و قرص ناني باشد

با اينكه نعيم آب و نان است علي

آن زاهد شب كه شير روزش خوانند

سالار همه دلاوران است علي

آري سه طلاقه كرد دنيايي را

الحق كه امام زاهدان است علي

هر ذائقه با ولاي او شيرين است

عطر گل و طعم زعفران است علي

او را نشناخت جز خدا و احمد

از بس كه لطيف و دلستان  است علي

آن مير مهيمني كه ما را در حشر

از دوزخيان نگاهبان است علي

روزي كه كسي به داد امت نرسد

آنكس كه به فكر دوستان است علي

امضاي شفاعت است با مهر علي

در حشر جواز مومنان است علي

آرامش شيعيان عا لم مهدي است

آرامش صاحب الزمان است علي

از عدل علي كه مي توان گفت سخن

جايي كه شهيد هر زمان است علي

سروده محمود ژوليده

کیست مولا ذات بی همتای حق

کیست مولا ذات بی همتای حق

بعد حق هر كس بود شیدای حق

كیست مولا لام خلقت را هدف

عـیـن عـلـم و یـاء دریای شرف

كیست مولا دین احمد را كمال

متصل نورش به ذات لا یـزال

كیست مولا نعمت حـق را اتـم

مـعـنی  تـفـسیر  نـون  و الـقـلم

كیست مولا قاسم نـار و جحیم

صاحب  تقسیم  جنات  و نعیم

كیست مولا باب شـبیر و شبـر

بـر یتیمان مـهـربـانـتـر از پدر

كیست مولا نور حق را منجلی

حجت بر حـق حـق یعـنی عـلی

در ولایت حب او تكوینی است

دین منهای علی بی دینی است

بی‌علی‌درجسم‌هستی‌روح‌نیست

كشتی شرع نبی را نوح نیست

بی علی قرآن كتاب بی بهاست

چون‌علی‌آیات‌حق‌را محتوا ست

بـی عـلی اسـلام تـمـثـالـی بـود

در مثل چون طبل تو خالی بود

بی علی اصل‌عبادت باطل‌است

بی‌علی‌هركس‌بمیرد جاهل است

بی علی تقوی گلی بی رنگ و بوست

بـنـد گی هـمچون نماز بی وضو ست

ژولیده نیشابوری

ما سوا ومحور مینا علسیت

ما سوا ومحور مینا علسیت

شهسوار تاج کرمنا علیست

معنی والشمس نور روی اوست

معنی والیل مشکین موی اوست

دین حق با نام او کامل شده

هل اتی در شأن او نازل شده

چون خدا ایجاد غرب و شرق کرد

قبل از آن نور علی را خلق کرد

عشق با نام علی آغاز شد

با علی درهای رحمت باز شد

این حدیث دل بود تصنیف نیست

شیعه در محشر بلا تکلیف نیست

شیعه پایش در مسیر اولیاست

شیعه مولایش علی المرتضاست

هر کسی را اسم اعظم داده اند

بر لبش نام علی بنهاده اند

او به بیت الله رکن قائمه است

تاج احمد افتخار فاطمه است

عشق بر حجاج احرام ولاست

کعبه ی کعبه علی المرتضاست

نوح گر در بحر از طوفان برست

مرتضی بگرفت سکان را بدست

هست او هستی به عیسی داده است

او عصا بر دست موسی داده است

اوست هدهد را غزل خوان کرده است

او سلیمان را سلیمان کرده است

او به ابراهیم احسان کرده است

اوست اتش را گلستان کرده است

آن ملاحت که به یوسف داده اند

جان یوسف از علی بستانده اند

عشق او از دل تجلا می کند

یا علی گفتن گره وا می کند

تا علی سر رشته دار کار هاست

مکتب شیعه پر از عمار هاست

یا علی گفتن رموز انبیاست

یا علی گفتن شعار مصطفاست

یا علی گفتن مرام فاطمه است

مزد هر شیعه سلام فاطمه است

پیش او افتاده مرحب از نفس

بت شکستن کار حیدر هست وبس

پس سخن بی پرده گفتن بهتر است

چرخ تحت اقتدار حیدر است

تا علی فرمانده دهر است دهر

شیعه با ضد علی قهر است قهر

او نه تنها در زمین نام آور است

نام او در اسمانها حیدر است

سعی کن محشور گردی با علی

پس بگو (خوشزاد) یا هو یا علی

آنکه او فرمانروای محشر است

حیدر است و حیدر است وحیدر است

سید حسن خوشزاد

ای تو کعبه را نگین، یا امیر المؤمنین

ای تو کعبه را نگین، یا امیر المؤمنین

ای تو خلقت را پدر، وی خلائق را امین

کن نظر از روی لطف، به تمام پدران

روز سیزده رجب، ای امیر مؤمنان

.........................

مظهر كل عجائب به نبی یار علـیـست

ولـــی خـالــق بـخــشـنــده دادار عـلـیـسـت

آنـكـه مـیـگـفـت سلونی به فراز منـبر

باب عـلم نـبی و كاشـف اسـرار عـلـیســت

آنـكـه بر دوش رسول مدنی پـای نهاد

كرد بتها ز حـرم جـمله نگـونسار عـلیسـت

آنـكه در بسـتر پـیــغـمبر اسـلام بخفت

حافظ جان وی از فـرقه خونخوار علیـست

آنـكه گـرد مـحـن از چهره ایتـام زدود

هـمــدم مــردم درمــانـــده افـگـار علیـست

آنـكه بشكافت بگهواره ز هم اژدر را

شـیـر مـیـدان یـلـی حـیـدر كـرار عـلیـسـت

آنكه در خانه حق شد متـولـد ز شرف

خـانـه زاد احــد و محـرم اسـرار عـلیست

آنكه در خم غـدیر آمـده بـر خـلق امیر

مـظـهـر لـطـف خـداونـد جـهاندار علیست

آنكه با قاتل خود لطف و مدارا فرمود

ابــن عـم نـبـی و مـظـهـر دادار عـلـیسـت

آن یدالله كه دا كرد سر از پیكر عمرو

صـاحـب تـیـغ دو سـر آیـت قهـار علیست

كـی تـوانـم بـمـدیحش سخنی ساز كنم

فـوق اوهـام عـلی بـرتـر افـكـار عـلیست

رو «حـیـاتی» بدر خانه سلطان نجف

كه بـه خـیـل ضعـفا یار و مددكار علیست

حیاتی

..................................................................................................................

تا صورت پیوند جهان بود، على بود

تا نقش زمین بود و زمان بود، على بود

آن قلعه گشایى كه در از قلعه خیبر

بركند به یك حمله و بگشود، على بود

آن گرد سر افراز، كه اندر ره اسلام

تا كار نشد راست، نیاسود، على بود

آن شیر دلاور، كه براى طمع نفس

برخوان جهان پنجه نیالود، على بود

این كفر نباشد، سخن كفر نه این است

تا هست على باشد و، تا بود، على بود

شاهى كه ولى بود و وصى بود، على بود

سلطان سخا و كرم و جود، على بود

هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس

هم صالح پیغمبر و داود ، على بود

هم موسى و هم عیسى و هم خضر و هو ایوب

هم یوسف و هم یونس و هم هود، على بود

مسجود ملایك كه شد آدم، ز على شد

آدم چو یكى قبله و مسجود، على بود

آن عارف سجاد، كه خاك درش از قدر

بر كنگره عرش بیفزود ، على بود

هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن

هم عابد و هم معبد و معبود، على بود

«ان لحملك لحمى» بشنو تا كه بدانى

آن یار كه او نفس نبى بود، على بود

موسى و عصا و ید بیضا و نبوت

در مصر به فرعون كه بنمود، على بود

چندان كه در آفاق نظر كردم و دیدم

از روى یقین در همه موجود، على بود

خاتم كه در انگشت سلیمان نبى بود

آن نور خدایى كه بر او بود، على بود

آن شاه سرفراز، كه اندر شب معراج

با احمد مختار یكى بود، على بود

آن كاشف قرآن‏كه‏خدا در همه قرآن

كردش صفت عصمت و بستود، على بود

منسوب به مولانا جلال الدین مولوى

...................

با آن که آفریده شده ست آدم از خدا

گاهی به اتفاق ندارد کم از خدا

ای اتفاق ممکن ناممکن ای علی (ع)

ای جوهر تو ، هم ز تو پیدا ، هم از خدا

بین تو و خدا ، الف الفت است و عشق

علم از تو سربلند شد و عالم از خدا

ماهی شدم در آینه ی چشمه ی غدیر

شور تو ریخت در گل من ، یک نم از خدا

در جبر و اختیار ، مرا هست اختیار

خاک از ابوتراب گرفتم ، دم از خدا

من قهر می فروشم و او مهر می خرد

خوفم ز قهر نیست ، که می ترسم از خدا

علیرضا قزوه

....................................................

زان سبب ماه رجب ماه خداست

امشب هلاکم می‌کنی با کنجِ ابرو یا علی
تا نیمه شب در فکرِ تو گشتم ثناگو یا علی
من کیستم؟ من چیستم؟ جز ذره‌ی ناقابلی
در پیش پایت می‌زند جبریل زانو یا علی
گفتی به وقت مردنش هر کس تو را بیند علی
مردم بیا دیدارم ای یارِ سیه مو یا علی
راهم کجا؟ چاهم کجا؟ گم کرده‌ام کوی تو را
دل عازم روی تو شد، ره را بگو کو یا علی؟
گفتم شب میلاد تو گیرم ز تو مولا مدد
تا این که فانوس دلم گیرد ز تو سو یا علی
مشکل به کارم آمده، لطفی امیر‌المؤمنین
دانم گره وا می‌شود، با ذکر یا هو یا علی
بودی تمام عمر من غمخوار و یارِ سختی‌ام

هستی به هر زخمِ دلی، درمان و دارو یا علی

..........................

کعبه ام من حرم ایزد منان به کفم
من از این منسب والا همه دم در شعفم
کعبه ام، لیک خودم عاشق شهر نجفم
چون علی گوهر من بود من او را صدفم
حاجیان کوی من و من که به کوی علی ام

سرخوشم چون که خودم حاجی روی علی ام

.........................

ذکر من، تسبیح من، ورد زبان من علی است
جان من، جانان من، روح و روان من علی لست
تا علی (ع) دارم ندارم کار با غیر علی

شکر لله حاصل عمر گران من علی است

.................

زان سبب ماه رجب ماه خداست
که اندر آن میلاد شاه لافتی ست
شد رخش از کعبه ظاهر، عقل گفت:
” چون که صد آمد نود هم پیش ماست”

...................

دل هر چه نظر به وسعت عالم تافت
جز نور تو در عرصه ی آفاق نیافت
هنگام نهادن قدم بر سر خاک

دیوار حرم به احترام تو شکافت

.....................

ناگهان یک صبح زیبا آسمان گل کرده بود
خاک تا هفت آسمان، بغض تغزل کرده بود
حتم دارم در شب میلادت، ای غوغاترین!
حضرت حق نیز در کارش تأمل کرده بود
هر فرشته، تا بیایی، ای معمایی ترین!

بال های خویش را دست توسل کرده بود

...................

از کعبه حق بانگ جلی می آید

آوای خوش لم یزلی می آید

بشنو که سروش وحی حق می گوید

آغوش گشایید علی می آید

...................

نازد به خودش خدا که حیدر دارد
دریای فضائلی مطهر دارد
همتای علی نخواهد آمد والله

صد بار اگر کعبه ترک بردارد

...........................

از کعبه حق بانگ جلی می آید

آوای خوش لم یزلی می آید

بشنو که سروش وحی حق می گوید

آغوش گشایید علی می آید

............................

دل را ز علی اگر بگیرم چه کنم
بی مهر علی اگر بمیرم چه کنم
فردا که کسی را به کسی کاری نیست

دامان علی اگر نگیرم چه کنم

.....................

قرآن جز از مدح علی آیه ندارد

این صدف جز این دُر گرانمایه ندارد

رفتم زیر سایه لطفش بنشینم

دیدم علی نور بود سایه ندارد

.....................

قرآن جز از مدح علی آیه ندارد

این صدف جز این دُر گرانمایه ندارد

رفتم زیر سایه لطفش بنشینم

دیدم علی نور بود سایه ندارد

صفحه ی مجنون دلم بسته به موی حیدر است

عالمی این جمله می گویند مولانا علی
دل ز هر آشفته می شویند مولانا علی
تو به دل دادی علی جان سائلی عشق خود
سائلان هر لحظه می جویند مولانا علی
خاکیان با گُل ولی افلاکیان با بوی عشق
این به لب دارند و می بویند مولانا علی
لاله و یاس و شقایق همچو گلهای دگر
جمله از عشق تو می رویند مولانا علی
خیل آنان که طریق عشق حق طی کرده اند
راه تو پیوسته می پویند مولانا علی

.............................

عشق تمام عالمی، هم جن و هم انس و ملک
هست از وجود پاک تو خلق السماء و الفلک
مشکل گشای هر دلی نامت گره وا می کند
هر کس دلم را بشکند نام پیدا می کند
ای نور چشم مصطفی، میر و علمدار حنین
ای همسر خیر النساء ، باب حسن باب حسین
شاه عرب، شیر خدا، ای شافعِ روز جزا
شیعه بگوید یک صدا، هو یا علی مرتضی
وقتی که از هو یا علی در محفلی دم می زنم
کاخ تمام دشمنان یک باره بر هم می زنم
دستم بگیر ای پادشه در درگهت چون نوکرم

باشد برایم افتخار، اینکه غلام حیدرم

.............................

صفحه ی مجنون دلم بسته به موی حیدر است
خواب و خیال من فقط دیدن روی حیدر است
کعبه ی من، منای من، مروه ی من، صفای من
عقربه ی قبله نما، یکسره سوی حیدر است
حج نروم بدون او از چه به احرام شوم
چون حجر الاسود من چشم نکوی حیدر است
باد صبا که مرده را حیات نو عطا کند
وزیدنش ذره ای از شمیم بوی حیدر است
گاه دلم سوی نجف، گاه رود غدیر خم
این دل دیوانه ی من به جستجوی حیدر است
عزم سفر نموده ام تا حرم ابوتراب
مسافرم مقصد من رفتن کوی حیدر است
طعنه ی دشمن علی هیچ اثر نمی کند
مرحم نیش دشمنان، نوش سبوی حیدر است
نغمه ی جمع شیعیان یکسره باشد این چنین

لعنت بی شمار بر آن که عدوی حیدر است

............................

شبی من را به سوی آب خواندند
مرا در عالم مهتاب خواندند
نمی دانم چه حالی داشتم من
به بیداری و یا در خواب خواندند
مرا با خود به کوی یار بردند
به بانگ عشق را دریّاب خواندند
به دستم جامی از کوثر نهادند
به سوی لحظه های ناب خواندند
شدم چون قطره بر برگ وجودم
مرا هم شبنم نمناک خواندند
نظر بر قامت نوری نمودیم
که نامش با دلی بی تاب خواندند
تمام دل به دستان بی محابا
علی گفتند و یا ارباب خواندند
به بالای سرش قابی غزل بود
همه آن قطعه را بر قاب خواندند
جهان مولود زیبای علی را
به کعبه معجزی نایاب خواندند
گمانم وقت ضربت خوردن عشق
محل سجده را محراب خواندند
علی در علم، بعد از مصطفی بود
محمد شهر و او را باب خواندند
بدان فطرس که یار مهدی اش را

در این دنیا بسی کمیاب خواندند

.......................

یا علی مرتضی حیدر سلام
شیعه را تاج سر و سرور سلام
عالم آمد از برایت یا علی
عشق می‌گوید ثنایت یا علی
سائل کویت شفایم می‌دهد
بر همه دردم دوایم می‌دهد
شیعه قلبش با ولایت می‌تپد
قلب با شور لوایت می‌تپد
نبض عالم زیر دست پاک توست
این همه شور و شعف پژواک توست
تو قسم ناری و در کف جنان
کعبه‌ را بودی چو درّی در میان
قبل از آن که حق گلِ جسمت سرشت
نام نیکت بر درِ جنّت نوشت
حق برای خلقت شعری سرود
دربِ جنت رمز نامت را ورود
«هر که خواهد سیر از کوثر شود
باید اوّل عاشق حیدر شود»
حیدرا هست همه از هست توست
لحظه لحظه عمرِ شیعه دست توست
امشب از عشق تو هر جا محشر است
بر دو چشم عاشقان صد گوهر است
خرم آن دل روشن از نور تو شد
دل سراسر غرقه در شور تو شد
ثانی آل کسا، شاه عرب

با وجوت گشته عالم در طرب

........................

یا ایّها الناس این دلم را در گلستان یافتم
وقتی در او حبِّ علی، آن شاه مردان یافتم
من مرده بودم از ازل، لیکن به یومن نام او
شد زنده روحِ مرده‌ام، من از علی جان یافتم
او در پسِ صد پرده و هرگز ندیده چشمِ من
اما ندیده عاشقش گردیدم، ایمان یافتم
وقتی به ذکر «یا علی» لب‌های من شد آشنا
گشتم دوای دردها، هم این که درمان یافتم
وقتی به دریای ولا خود را به آب انداختم
گشتم گدای مرتضی، ملکِ سلیمان یافتم
دادم به دست آل حق دل را به رسم هدیه‌ای
شکر خدا چون عاقبت جان نزد جانان یافتم
فطرس بگو بر عارفان از عشق‌بازی‌های عشق
من از عبادات علی معنای عرفان یافتم

توتیای هر دو چشمم گردِ راه حیدر است

توتیای هر دو چشمم گردِ راه حیدر است
من که یک عمری حیاتم در پناه حیدر است
هر کسی روی نگارش دل به یغما می برد
آن چه برده هوش من آن روی ماه حیدر است
هر که گوید نغمه ی هو یا امیرالمؤمنین
یار حیدر می شود جزء سپاه حیدر است
با وصالش خوانده ام درس شهامت در الست
گریه های روز و شب یک ذره آه حیدر است
چشم او دیوانه کرده چشم من را از ازل
حسرت چشمان من گوشه نگاه حیدر است
رمز یا زهرا به وقت حمله ی شیر خدا
ضربه های از ذوالفقار و تکیه گاه حیدر است
هر که دارد آرزویی در سرای زندگی
آرزوی من فقط آن بارگاه حیدر است

من و از کوچیکی نوکر علی صدا زدند

من و از کوچیکی نوکر علی صدا زدند
بچه بودم به گوشم حلقه ی مرتضا زدند
مادرم با اسم اون قلب منو دیوونه کرد
شهدِ جانِ من و با نام علی نموونه کرد
من شدم شیعه ی حیدر، آدمی با اقتدار
نام اون برای من شد سَنَدی، یه اعتبار
دل من پر زد و رفت کنج نجف خوونه گرفت
دست من پیاله شد از اون یه پیمونه گرفت
عهد خود بستم و خووندم نام اون رو بی عدد
دست به زانو زدم و صدا زدم علی مدد
هر کی دلداری داره، من مه و ماهم علیه
شب قبر و تاریکی، پشت و پناهم علیه
می دونه دوستش دارم، مهتاب قلبم علیه
به خدا غلامش ام، ارباب قلبم علیه
حیدری مذهبم و عاشق ایوون طلاش
زندگیم و می ریزم هر روز و شب زیر پاهاش
می گن اربابم علی لحظه ی تلخ مردنم
برق شیرین نگاش مرحمی می شه بر تنم
کاشکی صد مرتبه، مرگم رو در آغوش بگیرم
تا با دیدن علی زنده بشم باز بمیرم
اگه دشمنای اون طعنه به شیعه می زنند
طعنه رو از روی خشم و بغض و کینه می زنند
یه روزی خدا به ما شاه گُل و گلاب می ده
مهدیِ علی می آد به دشمنا جواب می ده

دین اسلام ناب احمد را، مرکز اقتدار علی باشد

دین اسلام ناب احمد را، مرکز اقتدار علی باشد
در سرای خیال هر مردی، مرد با اعتبار علی باشد
گر پیمبر رسول ایمان است، عهده دار کلید قرآن است
شیر میدان غزوه ی ایثار، یکه و تکسوار علی باشد
گر چه رهراست مادر سادات، گر چه زهراست ام آل الله
شیعه را مایه ی مباهات است، شوهر بی قرار علی باشد
مجتبی گر که یوسف زهراست، او ز نسل اصیل زیبائیست
چونکه یوسف ز صلب یعقوب است، مجتبی را تبار علی باشد
گرحسین بن‌حضرت‌حیدر، همچو لاله نشسته در خون است
هان بدان ای اسیر ثارالله، صاحب لاله زار علی باشد
زنیب از آن سبب خطیبی شد، در میان محافل دشمن
چون که استاد عرصه ی درسش حیدر نامدار علی باشد
آن یلی که به غرشش دشمن لرزه بر قامتش نمایان شد
نام او بود حضرت عباس، او ز نسل نگار علی باشد
در غدیر آمدش پیمبر خود، پیش چشم ملائک و آدم
گفت بعدِ من بدان عالم، رهبر ماندگار علی باشد
اصل قرآن و قاری و ترتیب، اصل ایمان و منشأ تکبیر
روزه و هم نماز و خمس و زکات، صاحب ذوالفقار علی باشد

جانم علی (2) ای جان جانام علی

جانم علی (2) ای جان جانام علی
دل تشنه‌ی جام تو شد ـ  دل کشته‌ی نام تو شد ـ دل مرغک بام تو شد ـ دل آهوی رام تو شد ـ کنج کمان ابروی تو ـ پیچ و خم آن موی تو ـ بر من شعف می‌آورد ـ بوی نجف می‌آورد ـ مستم من از میلاد تو ـ هستم دمادم یاد تو ـ سوز و گداز من تویی ـ راز و نیاز من تویی ـ ماه دل آرای منی ـ تو دین و دنیای من ـ من با تو خو گیرم علی ـ از تو سبو گیرم علی ...

علی(ع) یا علی(ع)
عبد امیرم ـ عاشق پیرم ـ امشب و مستِ ـ خمِ غدیرم
بعد نبی ام ـ علی ولی ام ـ شاکرِ لطف ـ ربِّ جلیّم
گوهر افلاک ـ ای پدر خاک ـ تو جانشینِ ـ سیّد لولاک
ساقی کوثر ـ فاتح خیبر ـ به حق نهاده ـ نام تو حیدر
همسر زهرا ـ وصیِ طاها ـ ای که تویی تو ـ سیّد و مولا
حجّت یزدان ـ حامی قرآن ـ رهرو راهت ـ پیرو ایمان

علی(ع)
از الستم ـ با تو هستم ـ من به عشقت ـ دیده بستم ـ هر زمانی ـ دل شکستم ـ من به نامت ـ دل رو بستم ـ دل تو باشی ـ دل پرستم ـ می تو باشی ـ می پرستم ـ از خود و از ـ جمله رستم ـ در ره تو من نشستم ـ بین خوابم ـ تب و تابم ـ تا که دیدم ـ عشق نابم ـ با خودم این ـ جمله گفتم ـ دل به دستم ـ دل به دستم ـ تا تو هستی ـ من که هستم ـ تا تو باشی ـ من چه هستم ـ ای نگارم ـ نوبهارم ـ تکسوارم ـ گلعذارم ـ شمع عشقِ ـ شام تارم ـ بی قرارم ـ بر تو یارم ـ دل فکارم ـ ترسم آخر ـ خون ببارم ـ هر دمی تو ـ کار و بارم ـ کم ندارم ـ غم ندارم ـ تا تو باشی ـ در کنارم ـ هر چه دارم ـ از تو دارم ـ تا دمی در ـ سینه دارم ـ از علی دل ـ بر ندارم ـ سوز و سازم ـ ای نیازم ـ رمز و رازم ـ بر تو نازم ـ تا تو هستی ـ دلنوازم ـ پیش دشمن ـ من نبازم ـ من که تنها ـ بر تو نازم ـ از جهانی ـ بی نیازم ـ با تو هر جا ـ من بتازم ـ ای نگارِ ـ چاره سازم ـ خال تو مهرِ نمازم ـ ای تو دلبر ـ ای تو سرور ـ ای تو رهبر ـ ای تو ساقی ـ تویی باقی ـ تویی ساغر ـ تویی زیور ـ تویی مهتر ـ تویی بهتر ـ تویی عشق ـ دلِ کوثر ـ تو که یاری ـ به پیمبر ـ تویی صفدر ـ تویی یاور ـ تویی میرِ ـ همه لشکر ـ تویی مولا ـ علی حیدر ـ علی حیدر

ای علی، ای شاهکار خلقت باری تعالی

ای علی، ای شاهکار خلقت باری تعالی

ای جمالت جلوه گاه ذات پاک کبریایی

ای علی، ای دست تو دست توانای الهی

ای علی، ای حکم عالمگیر تو حکم خدایی

ای علی، نام تو و داغ تو اندر دل فکندم

من به لوح سینه درد آشنا نقش تو کندم

هر دم آهنگ علی برخیزد از نای وجودم

ای علی، بشنو نوای عشق را از بند بندم

رزم را یکتا سواری، فتح را تنها امیدی

هان، تویی شیرخدا سرحلقه شمشیر زنها

عدل را نیکو پناهی، رحم را تنها نشانی

هان، تویی یار یتیمان، یاور بیت الحزن ها

شب نخفتی تا یتیم بی امان آرام خوابد

گرسنه ماندی که خوان بی نوا بی نان نماند

خون دل خوردی که خون مردمی بی جا نریزد

خون خود را ریختی تا ظلم را بنیان نماند

قصّه های زورمندان دیدم و بسیار دیدم

چون علی در عرصه عالم هماوردی ندیدم

از بزرگان داستان ها خواندم و بسیار خواندم

راستی در آفرینش چون علی مردی ندیدم

هرچه خواندم از علی سرمایه توحید من شد

من به نور شاه مردان یافتم راه خدا را

مکتب پیغمبران را او معلّم بود و من هم

در جمال پاک او دیدم جمال انبیا را

هیچگه در آفرینش بی علی سیری نکردم

من به نور صبحگاهی دیده ام نور علی را

از خدا هرگز ندانستم جدا او را که دیدم

روز و شب در گردش چرخ زمان دست ولی را

قصّه ها از پهلوانان خوانده ام، امّا چه گویم

پهلوان هرگز نریزد اشک پیش مستمندان

لیکن آی آگه دلان، تاریخ می داند که هر دم

دیده اند اشک علی را پیش روی دردمندان

عاجزی در دست ظالم، ظالمی بدخواه عاجز

هر که را غیر از علی دیدم، بدین هنجار دیدم

شاه مردان را به کوی دردمندان اشک ریزان

لیک با گردنکش خودکامه در پیکار دیدم

داستان پهلوانان را بسی خواندم، ولیکن

زورمندان را نباشد راه و رسم مهربانی

جز علی شیرخدا، کس را ندانم کز سر مهر

اشک ریزد بر یتیمان در شکوه پهلوانی

روزها شیر خدا بود و دلِ مَردم نوازَش

شام ها اندوه مردم بود و چشم اشکبارش

در جوانمردی فرید دهر بود آن بی همانند

لافتی الاّ علی لا سیف الاّ ذوالفقارش

ای علی، ای تک سوار پهن دشت آفرینش

من چه گویم؟ قطره وصف پهن دریا کی تواند؟

تو ابر مردی، یگانه گوهر بحر وجودی

بی قرینی در جهان، وین نکته را تاریخ داند

آیه "الیوم اکملت لکم دین" فاش گوید

تو امید امّتی، شاهنشه خمّ غدیری

ای علی، بر شانه ی پاک محمّد پا نهادی

تا بداند عالمی در آفرینش بی نظیری

گر بشر گویم ترا از گفته خود شرمگینم

ور خدا خوانم ترا  ز اندیشه خود بیمناکم

فاش گویم: در تو دیدم جلوه ذات خدا را

وین سخن حق است و از آن نیست نه شرمم نه باکم

چشم در راه تو دارم ای شه آزاد مردان

تا بتابی نوری از ملک ولایت در ضمیرم

راه حق پویم اگر نور تو گردد راهبانم

فیض حق یابم اگر دست تو باشد دستگیرم

شعر از مهدی سهیلی

علي ولي الله

لحظه اي عاشقانه خو گشتم
با دلم گرم گفتگو گشتم
نيمه شب بود و نيمه هاي رجب
گفتم اي دل چها كنم ز طرب
دل بگفتا به عشق شا ه جهان
استخاره نما تو با قرآن
هر طليعي در آن نمايان شد
معني اش رمز مستي جان شد
اين من و دل، تقدس هر آه
وا نمودم به ذكر بسم الله
آيه اي شد عيان چو نور ماه
مائده بود و پنجم از پنجاه
آيه را بر حريم لب راندم
معني اش را براي دل خواندم
دين پرستان ولايت از والاست
حق ولي و پيمبرش مولاست
ديگر آن كس ولايتش عظماست
كاو سرشتش ز عالم بالاست
با خدا در نماز خود نازد
در نمازش زكات پردازد
دل كمي در خودش تعقل كرد
با رگ قلب من تفعل كرد
گفت و با من حديث آن داني
گر نداني چو مرده بي جاني
سائلي لحظه ي صلات عشق
او طلب مي كند زكات عشق
گوهري از سلاله ي مهتاب
در ركوعش چو عاشقي بي تاب
با اشارت زكات او داده
همچو شاهي برات او داده
تا كه انگشترش برون گرديد
آيه ي حق به راكعون گرديد
آن كه باشد نماز مي سازد
در نمازش زكات پردازد
آن كه باشد بهشت در بالش
هستيان را شفا دهد شالش
كيست آن، حل مشكلش خوانند
مير ذات السلاسلش خوانند
كيست آن با نگاه روحاني
راهبي را كند مسلماني
كيست او، ياور نبي الله
غير حيدر، علي ولي الله

ای آینه جمال یزدان

ای آینه جمال یزدان

پیدا ز رخت کمال یزدان

تابنده چو مهر، ز آسمان ها

از چهره تو جلال یزدان

تا عرش کمال پر گشوده

با قوتِ عشق و بال یزدان

مقصود تویی تو ز آفرینش

از حکمت بی مثال یزدان

در آینه خیال بندم

رخسار تو از جمال یزدان

جلوه تو کنی به چشم خاطر

گر َوهم کند خیال یزدان

چون دل دُرّ معنی از خرد سفت

عشق آمد و مدحت علی گفت

ای چرخ به مهر بر کشیده

وی مهر به چرخ سرکشیده

در سایه پرّ آسمانیت

خورشید ز کوه پر کشیده

تا بر تو برد نماز، هر صبح

دامن به طراز زر کشیده

اسلام به یمن مقدم تو

رایت به شکوه و فر کشیده

خورشید به سوی روی تو سر

از روزنه سحر کشیده

از خاور دین طلوع کرده

سر از بر باختر کشیده

ای از بر چرخ بارگاهت

سر منزل عشق شاهراهت

ای آیت رازگوی قرآن

وی رایت عرش پوی قرآن

دل پیشرو شمیم مویت

از رایحه نکوی قرآن

هم رایت حق به دست احمد 

هم آیت دین به روی قرآن

ای چهر تو آبروی اسلام

وی مهر تو آبروی قرآن

تحریر تو رازگوی هستی

تقریر تو بازگوی قرآن

تو بوالحسنی ، تو مرتضایی

تو جلوه حق ، تو مصطفایی

ای جان جهان و جان هستی

وی زنده به تو روان هستی

جولانگه نور دلفریبت

جولانگه بی کران هستی

هستی است به مدحتت سخنگوی

گفتار تو ترجمان هستی

جاوید شده به یمن بودت

این هستی جاودان هستی

ای ماه به شامگاه گیتی

ای مهربه آسمان هستی

روشن به عنایت خدایی

از چهر تو اختران هستی

ای مشعل دلفروز ایمان

شمشیر خدا به دست یزدان

ای شمع ولایت محمد

نور دل و آیت محمّد

با فرّ و شکوه آسمانی

در دست تو رایت محمّد

وه وه که چه دلپذیر گوید

لعل تو حکایت محمّد

ز آغاز و نهایت تو پیدا

آغاز و نهایت محمّد

خواهد ز خدا دل پریشان

مهر تو حمایت محمّد

هم در کنف حمایت تو

در ذیل عنایت محمّد

ای امر تو چیره بر شب و روز

وی خیل تو بر ستاره پیروز

ای از بر سدره پر گرفته

جز حق ز همه نظر گرفته

یک سَر همه حق شده همه عشق

تا شاهد حق به بر گرفته

شمشیر خدا و دست ایمان

بر خرمن شرک در گرفته

و آن تیغ درخش بار گلگون

هر دم ز کف سحر گرفته

چو مهر کشیده سر ز خاور

تا آن سوی باختر گرفته

از چرخ برای رایت تو

آفاق به زیر پر گرفته

ای صبح فروغ بخش اسلام

با ذکر توایم بام تا شام

ای گوهرِ گوهر ولایت

خورشید منوّر ولایت

ای مهر فروغ بخش اسلام

وی مشعل انور ولایت

 

ای آیت حق و روح قرآن

وی رایت و افسر ولایت

سلطان سریر عقل و ایمان  

والی هنرور ولایت

ای گوهر عشق و جان عرفان

تاج سر و مفخر ولایت

ای جان مجسّم نبوّت

وی روح مصوّر ولایت

مقصود نبی ز لافتایی

ممدوح خدا زهل اتایی

شعر از مهرداد اوستا ( محمد رضا رحمانی

امیر مومنان، حیدر چو شمشیر ظفر بندد

امیر مومنان، حیدر چو شمشیر ظفر بندد

ره خصم ستم گستر، به آیین دگر بندد

بود دست خدا با او، نشان "هل اتی" با او

لوای "انما" با او، که منشور ظفر بندد

هژبر(1) عرصه هیجا(2)، به تیغ آفتاب آسا

شکافد سینه شب را، اگر راه سحر بندد

در آیین سخندانی، شود در گوهر افشانی

که با الطاف یزدانی، سخن در مشک تر بندد

علی همراز پیغمبر، علی دمساز پیغمبر

که هم آواز پیغمبر (ص)، چو نی لب در شکر بندد

به عزم راستین هر دم قضا، در پای او افتد

به رزم آهنین در هر زمان دست قدر بندد

جهان را قیر گون یابی، اگر از ما نظر گیرد

فلک اخترفشان بینی، اگر بر ما نظر بندد

پی آزادی انسان، زجا خیزد اگر خیزد

پی دفع ستمکاران، کمربندد، اگر بندد

امید جاودانست او، مراد عارفانست او

همه تن جان جانست او، چو دل از خاک بر بندد

به معراج صفا، پرّان شود تا منزل جانان

دعا از آشیان جان چو بر بال اثر بندد

به میدان ولا، هر شب، رکاب از ماه نو گیرد

به روز رزم، از مهر جهان آرا، سپر بندد

به راه دوست جان بازد، سراپا سوزد و سازد

به گردون سر برافرازد، ز تن بار سفر بندد

به محراب نماز شب، درون شعله های تب

ز اشک دیده چون کوکب، فلک را در گهر بندد

مرا "مشفق" سخن خاموش مانَد بر لب از حسرت

اگر مهر ولایش بر رخ اندیشه در بندد

شعر از مشفق کاشانی (عباس کی منش )

شعر میلاد امام علی (ع) ( ای علی، ای آیت جان، آمدی )

ای علی، ای آیت جان، آمدی

آمدی، ای جان جانان، آمدی

ذات حق را جلوه گر چون آفتاب

دل فروز، از مشرق جان آمدی

کعبه از نور جمالت روشن است

کز حریم لطف یزدان آمدی

ای ز تو، آیین احمد در کمال

ای دلیل راه انسان، آمدی

شهر بند عشق را، مفتاح راز

تا گشایی راز قرآن آمدی

خاتم دین خدا را پاسدار

ای به حشمت چون سلیمان آمدی

تا بر افروزی چراغ معرفت

در طریق علم و عرفان آمدی

یار با مظلوم و، با ظالم به جنگ

رحمتِ این، زحمتِ آن، آمدی

برفراز قله آزادگی

عالم آرا، مهر تابان آمدی

دردهای دردمندان را به لطف

ای طبیب جان، به درمان آمدی

تا بسوزی پرده های شرک را

شعله آسا، گرم و سوزان آمدی

ای ولی حق زمین را از فروغ

چون فلک، اختر به دامان آمدی

آسمان احمدی را، همچو مهر

سرکشیده از گریبان آمدی

دست حق، آمد برون از آستین

تا تو، ای بازوی ایمان آمدی

موج خیز مکتب توحید را

همچو مروارید غلطان آمدی

قبله جان محبان خدا

مرحبا، ای شیر یزدان آمدی.

شعر از مشفق کاشانی (عباس کی منش )

صاحب دین مبین را دل زمن پرسید کیست

گفتمش ختم رسل احمد، مهین پیغمبرست

گفت بعد از وی ولایت را که شاید، بازگو

گفتم آن کو پایه قدرِ وی از کیوان برست

گفت در بستر به جای او شبانگاهان که خفت

گفتم آن کو گاه بیم از جمله پابرجاترست

گفت با احمد خود از یاری برادر خوانده کیست؟

گفتم آن کز بهر او سرگشته مهر انورست

گفت با زهرا که همسر گشت گفتم آن کسی

کز فضیلت این و آن را هم سرآمد هم سرست

گفت برگو کیست سبطین پیمبر را پدر

گفتمش آن پیشرو کو رهروان را رهبرست

گفت اعجاز رسول مصطفی در جنگ بدر

زاهل ایمان مر کدامین پاکدل را درخورست

گفتم آن پردل که دارد گـَردَنان را پایمال

زخم شمشیر سرافشانش که در دست اندرست

گفت در " احزاب" دانی شیر صیدافکن که بود  

گفتم آن کو قاتل شیری چو عمرو کافرست

گفت خصمان را که تن خست و درید اندر" حنین"

گفتم آن کو دشمن دین را عدویی قاهرست

گفت با احمد که خورد از مرغ بریان بهشت

گفتم آن کو بر همه خویشان پیغمبر سرست

گفت دمساز پیمبر کیست در زیر کسا

گفتم آن مهتر که زهد و علم ازو با زیورست

گفت در روز غدیرخم ، ولیّ حق که شد

گفتم آن کس کو بزرگان را به گیتی سرورست

گفت در شأن که آمد هل اتی از قول حق

گفتم آن کو دستگیر هرکه بی سیم و زرست

گفت سایل را که خاتم داد هنگام نماز

دید چون استاده خواهان مستمندی بر درست

گفتم آن در راه یزدان بهترین شمشیرزن

کز ره تحقیق هر کس پیرو او شد برست

گفت در محشر که باشد قاسم نار و نعیم

گفتم آن کز رأی روشن آفتاب خاورست

گاه نفرین بر نصاری با نبی گفتا که بود

گفتم آن کاندر همه احوال او را یاورست

گفت با احمد که باشد همچو هارون با کلیم

گفتم آن پیوسته با وی همچو با جان پیکرست

گفت برگو کیست آنکو شهر دانش راست در

گفتم آن دانا که علم دیگران را مصدر است

گفت آنکو ناکثین را داد کیفر خود که بود

گفتم این در قصه حرب جمل خود اندرست

گفت جویم در کجا نام عدوی قاسطین

گفتمش در وقعه صفین کاندر دفترست

گفت شمشیر کرا خون خوارج آب داد

گفتمش بر خوان زجنگ نهروان کان خوشترست

گفت ساقی کیست کوثر را به روز رستخیز

گفتم آن کاندر نبردش زهره شیر نرست

گفت برگو کانچه گفتی سیرت یک مرد بود

گفتمش آری گرت قول" سهیلی" باورست

گفت ازین یکتا بگو نام و نسب

گفتم علی

پور بوطالب خدیو اهل ایمان حیدرست

شعر از احمد سهیلی خوانساری

شعر میلاد امام علی (ع)

فلک امشب مگر ماهی دگر زاد

زماه خویش ماهی خوب تر زاد

غلط گفتم که خورشید درخشان

که مه یابد زنورش زیب و فر زاد

شهنشاهی، بزرگی، نامداری

که شاهان بر رهش سایند سر زاد

صف آرای جهان آفرینش

درخشان گوهری والا گهر زاد

ز بعد قرن ها گیتی هنر کرد

که این سان قهرمانی باهنر زاد

پدرها بعد از این هرگز نبینند

که دیگر مادری این سان پسر زاد

فری بر مادر نیکو سرشتش

غزال ماده گویی شیرنر زاد

بشر بود و به خلق و خو خدا بود

خدا بود و به صورت چون بشر زاد

شعر از سیمین بهبهانی

آسمان کعبه گویی ، مظــهر صــدها گهـــر شــد

در میـــان کعـبه جـان ، پـرتـو حق جلــوه گر شــد

فاطمه بنت اســد هم ، صــاحب زیبـا پسر شــد

کعبه آن شب ، غـرقـه در نـور دل افـروز خـدا بـود

آسمان کعبه گویی ، مظــهر صــدها گهـــر شــد

عطــر جـانبخش بهشـتی در فضــای کعبه پیچید

تا کـه میـــلاد ســعید مـرتضی فخــر بشــر شــد

مـژده میـــلاد مـولا ، می کنــــد از غم رهـــــــایم

زین بشارت کام امّت ، مملو از شهد و شکر شـد