اشعار مذهبی

از من گرفته همسر من خورد و خواب را

زهر جفا زجان ودلم برده تاب را

وای از عناد دختر مأمون که از جفا

مسموم کرد زاده خیر المئاب را

تنها نه جان من که از این شعله سوختند

جان رسول و فاطمه بوتراب را

ای آنکه التهاب عطش را شنیده ای

بنگر به عضو عضو من این التهاب را

افکنده است شعله به جان من و هنوز

ازمن کند دریغ یکی جرعه آب را

من میکنم به العطش از او سؤال آب

او می دهد به هلهله بر من جواب را

یارب تو آگه یکه برای بقای دین

بر جان خریدم این ستم بی حساب را

جان می دهم به غربت و عطشان که خون من

تضمین کند تداوم اسلام ناب را

باشد زفیض دوستی ما اگر به حشر

آسان کند خدا به مؤید حساب را

امام جواد(ع)-شهادت

بابا بیا جان کندن من را نظر کن

بابا بیا فکری به حال این پسر کن

از درد صورت می کشم بر خاک حجره

خاکی تماشای رخ قرص قمر کن

خورشید می سوزد از آه آتشینم

یک چاره بهر این وجود پر شرر کن

کف می زنند این جا به جای ذکر قرآن

تو آبرو داری سر این محتضر کن

هستم جگر گوشه تو را بابا بیا زود

با آستین پاک از لبم خون جگر کن

گفتم که عطشانم ولی آبم ندادند

حدا اقل کام مرا با اشک تر کن

وقت وصیت کردنم محرم ندارم

حتما بیا و مادرم را هم خبر کن

چون مادرم هم دست و پهلویش شکسته است

خود را عصای مادر بی بال و پر کن

بالا سرم وقتی رسیدی روضه خوان شو

همراه من تا مقتل اکبر سفرکن

من می شوم اکبر ولی نه قطعه قطعه

تو نیمه جان ایفای نقش آن پدر کن

امام جواد(ع)-شهادت

شرر خیزد ز آهم گر زنم فریاد مادر جان

غریبانه فغان دارم از این بیداد مادر جان

شبیه تو جوان بودم ولیکن زود افسردم

خزان داده بهار عمر من برباد مادر جان

ز سوز زهر می سوزد سراپای جواد تو

ولیکن آتشم زد شادی صیاد مادر جان

میان حجره تنهایم به روی خاک می پیچم

تما شاکن شود روحم زغم آزاد مادرجان

زیادم رفت سوز زهروشادی های ام الفضل

چو چشمم بر کبودی رخت افتاد مادرجان

به روی بام خانه پیکر بی جان من دیدی

دوباره کربلا شد زنده اندر یاد مادرجان

كوبم در سراى جوادالائمه را

تا بشنوم صداى جوادالائمه را

سربر نگیرم از دولتسراى او

بس دیده ام سخاى جوادالائمه را

دلداده ام به زاده آزاده رضا

دارم به سر هواى جوادالائمه را

تا زنده ام به دولت حب على و آل

دارم به لب ثناى جوادالائمه را

حاشا اگر به قیمت هستى دهم زكف

سرمایه ولاى جواد الائمه را

نشناخت آنكسى كه مقام ولایتش

نشناخته خداى جوادالائمه را

ماه رجب كه كرده مصفا جهان حسن

دارد بخود صفاى جوادالائمه را

گاه طلوع صبح دهم زین مه آفتاب

بوسیده خاك پاى جوادالائمه را

روزیكه نیست غیر عمل دستگیر خلق

دل بسته ام عطاى جوادالائمه را

دارم (امید) اینكه ز اخلاص بندگى

حاصل كنم رضاى جوادالائمه را

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

مسافرم كه به دل شوق یك حرم دارم

هواییم كه هوای تو در سرم دارم

همیشه عكس تو را از زمان كودكیم

ضریح دیده و در قاب باورم دارم

عنایتی است كه در عشق هشت می گیرم

قبول فاطمه ام گرچه نمره كم دارم

میان صحن و سرایت بهشت می بینم

میان صحن و سرایت قدم قدم دارم ...

كنار حضرت جبرئیل راه می روم و

نگاه خیس به آن سفره ی كرم دارم

به جرعه ای ز شراب حرم خرابم كن

كه من همیشه غلام تو و علدارم

دلم گره به ضریح تو خورده محكم كن

بساط كرب و بلای مرا فراهم كن

دلیل معجزه ی كار صد مسیحا تو

تمامی بركت های كشور ما تو

كویر هستم و در آرزوی بارانم

ببار ابر كرم ای همیشه دریا تو

همیشه خاك قدم های تو شدن با من

همیشه با نظری زر نمودنش با تو

مرا بیا و چو آهوی خود ضمانت كن

امام عشقی و مأوای بینواها تو

به لقمه ی كمی از سفره اكتفا كردم

كنار سفره ی مهمان پذیرت اما تو ...

غذای حضرتیت را به دست من دادی

ادامه ی بركتهای دوش مولا تو

ادامه ی بركتهای كیسه های علی

به دست توست نظر كن به این گدای علی

نشسته ام كه بگریم به خشكسال خودم

به خشكسال خود از چشمه ی زلال خودم

تمام روشنی چشم هام مال شما

تلاطم دل دور از نگات مال خودم

بكش به بال و پرم دست خود كه تا ببرم

هزار حور و ملك را به زیر بال خودم

تو ایستاده ای آقا كنار آهویی

كشیدم عكس تو را باز در خیال خودم

غریبه هستم و حالا پناه آوردم

اگر پناه منی تو خوشا به حال خودم

محرمی شده ام كربلای ایرانی

گرفتم اشك غمت را به دستمال خودم

كنار پنجره فولاد گریه ها دارم

هوائیه حرمم میل كربلا دارم

سقا

آبی نبود اگر که تو سقا نمی شدی

مشکی نبود اگر که تو دریا نمی شدی

از سمت خانواده زهرا به سمت ما

فیضی نبود اگر که تو آقا نمی شدی

حالا که مثل نور شدی و قمر شدی

ای کاش هیچ وقت تو پیدا نمی شدی

این تیر با نگاش نظر می زند تو را

حالا نمی شد این همه زیبا نمی شدی

می خواستی که تیر نگیرد تن تو را

کاری نداشت، خوش قد و بالا نمی شدی

تو جمع خیمه بودی و تقسیم کردنت

ورنه در این مزار کمت جا نمی شدی

پیش قد حسین، تمامت شکسته بود

تقصیر تو نبود اگر پا نمی شدی

سروده علی اکبر لطیفیان

ای قیام قامتت در بوستان این جهان

گشته سایه بر سر دلدادگان و عاشقان

دست پرمهرت شده در جمله عالم دستگیر

بر نوای بینوایان و دل شوریدگان

از خم ابروی تو افتاده بر دل صد گره

وز هوای یادتو گردیده عالم چون جنان

گشته خورشید صفاتت در دو عالم منجلی

روی ماهت آبرو و زینت هفت آسمان

آه از آن دم که در میدان جانبازی و عشق

از ستاره شد فزون بر پیکرت زخم سنان

از زلال تشنگی سرمست و جانفشان شدی

چون به قعر چشمه آسیب می جوشید جان

آتش تیر و سنان و سوز عشق و ناز دوست

به از این چون می توان شد در گلستان جهان

پهلوان عشقی و سردار تنهای حسین

شهسوار شب شکن شاه شهید جاودان

پیر پیمانه کش نورانی صحرای عشق

نام تو بهجت فزای روح و جان عارفان

شیرمرد کربلا عباس ابوالفضل العلی

آن که دارد همتش از گوهر حیدر نشان

زبده مردانگی و پاکی و ایثار و عشق

ماه گردون ولایت فخر فخر عاشقان

عارف وعامی ز صهبای وجودت بهره مند

دامن تو ملجا و ماوای ما بیچارگان

آفرین ایزد دادار بر اصل تو باد

ای که عشق از شاهپرّ همتت شد مستعان

جوشش نام تو در اذهان چو ینبوع حیات

می کند سرشار گنج فیض حق را هر زمان

از تبتل در فنای عشق تا اوج بقا

رفتی و باب حوائج شد وجودت در جهان

شاهد شورآفرین عالم غیبی که کرد

از شهادت در وجودت جلوه اسرار نهان

در خرابات جهان درمانده ام فریادرس

یا وجیه عند رحمان الامان یا للامان

جمله آفاق جهان از ظلم و جور آگنده است

تیره گشته از شقاوت روزگار مردمان

پای می لغزد فراوان در گذار زندگی

رهنمایی کن دل و جان را به حق جاودان

بار سنگین گناه و لغزش و افت و خطا

نیست جز اصل تو امید ی برای ماندگان

جرعه ای ما را بده از ساغر نور علی(ع)

تا شود جان مستعدبخشش رب الجنان

قلب بی مقدار ما را مشتری پیدا نشد

نقد کن ما را به سوز کیمیای ناب جان

مهدی این دم چون به دست آورده ای دامان دوست

هیچ گه سر بر مدار از پای آن سرو روان

همت عالی طلب کن از خداوند رحیم

تا شوی شایسته درگاه آن جان آگهان

رستگاری نیست جز در حب اولاد علی

عشق آنان پیشه ساز و صرف کن جان را بر آن

مهدی رستگاری

می خواست که آب آبروی اش ببرد

یک مرد رسید آبرو داری کرد

خلقی همه در عجب که او کیست دگر

در معرکه ی جنون عجب کاری کرد

او آب نخورد ، روزه بود انگار او

با خون دو چشم خویش افطاری کرد

مانند علی نبرد می کرد آن یل

مانند خدا حسین را یاری کرد

الله زمین کربلا عباس است

ساقی سر ذوق بود و جباری کرد

آنان كه خبر از مي و ميخانه ندارند

بر سينه ي پر خون دل ديوانه ندارند

شورش به سر از باده ي رندانه ندارند

تصوير زساقي و ز پيمانه ندارند

يك نكته چو از عالم اسرار ندارند

حرف دل دلسوخته را كفر بخوانند

من فاطميم فاطمي اي قوم بدانيد

بر پيكر من فاتحه ي كفر بخوانيد

بر زخم دلم تير شماتت بنشانيد

منصور صفت بر سر دارم بكشانيد

سحر برای دلم فرصتی مناسب بود *** که گفته؟ یار دل من ز دیده غائب بود

مرا به حال خودم وا نمی گذاری هیچ *** کدام لحظه عمرم بدون صاحب بود

کدام روز گذشته ز عمر شیرینم *** که مخفی از نظرم آن جمال جاذب بود

امامِ حاضرِ من غائبت نمی خوانم *** شبانه روز نگاهت مرا مراقب بود

من و جدایی از دلبرم خدا نکند *** که بود آنکه همیشه مرا مواظب بود

چنان به دیده مردم سفارشم کردی *** که گویی از تو به من احترام واجب بود

به احترام تو هم که شده غلام شما *** چه خوب بود که بر نفس خویش غالب بود

گذشته های نه چندان گذشته از شهدا *** هماره در نظرم خاطرات جالب بود

شبانه روز از آن لحظه ای که یادم هست *** به کربلای دلم ذکری از مصائب بود

همیشه کنج تنورِ دلِ مسلمانم *** به گوش خسته دل روضه های راهب بود

برای ناحیه خواندن همیشه عاشوراست *** برای هر که مجنون حسین طالب بود

هر چه مشغول خودم غافل از آقای خودم *** آنچه مشغول توام یاور فردای خوردم

من به خود نامَدَم اینجا که به خود خرج شوم *** بی تو ای صاحب من فانیِ دنیای خودم

خیر دنیای من ای دوست فقط طاعت توست *** پس به همراهی تو ناصر عقبای خودم

جز به "قو انفسکم" نوبت "اهلیکم" نیست *** بیش تر از دگران ضامن تقوای خودم

نیت خالص اگر حاصل این دل نشود *** گر دَم از عرش زنم باز سر جای خودم

من به جز نوکری ات عمر گران را ندهم *** یارم آقاست و من نوکر آقای خودم

هر که بهر کسی گردد من در پی تو *** در پی گمشدۀ این دل شیدای خودم

از خدا خواسته ام تا ز تو غافل نشوم *** پس نجاتم بده از چون و چراهای خودم

با نگاهی تو مرا پاک ز عصیانم کن *** تا شَوَم خاکِ رَه سید و مولای خودم

زندگی طعم تو گیرد به صفایت سوگند *** گر حراست کنم از منصبِ والای خودم

تمام لاله‌ها سرخ‌اند و محزون
صميمي، مقتدر، همواره مجنون
شهيدان، عاشقان محض، بردند
براي لاله‌ها، دسته گُلِ خون
غريب و خسته و فرتوت مانده است
به شوق لحظه باروت مانده است
خدايا! استجابت كن دلم را
كه پشت يك غزل تابوت مانده است
از آن فصل سكوت و تيره زاري
به دنبال صداتم، سبزِ جاري!
«شهادت استخوان‌بندي عشق است»
چه تشريح قشنگي از قناري!
ثناگويِ نگاهت اي كبوتر
به طرز فكر و راهت اي كبوتر
شنيدم وعده‌اي با عشق داري

خدا پشت و پناهت اي كبوتر!
تنيده در تنم پاييز، پاييز
ندارم همتي مست و جنون‌خيز
تو رفتي و دعا كن اوج گيرم
شبي از پلكان ماه، من نيز
چند دوبيتي از محمد كاظم بدرالدين

من اگر برخیزم
تو اگر برخیزی
همه برمی خیزند
من اگر بنشینم
تو اگر بنشینی
چه کسی برخیزد ؟
چه کسی با دشمن بستیزد ؟
چه کسی
پنجه در پنجه هر دشمن دون
آویزد
دشت ها نام تو را می گویند
کوه ها شعر مرا می خوانند
کوه باید شد و ماند
رود باید شد و رفت
دشت باید شد و خواند
در من این جلوه ی اندوه ز چیست ؟
در تو این قصه ی پرهیز که چه ؟
در من این شعله ی عصیان نیاز
در تو دمسردی پاییز که چه ؟
حرف را باید زد
درد را باید گفت
من چه می گویم ، آه
با تو کنون چه فراموشی ها
با من کنون چه نشست ها ، خاموشی است
تو مپندار که خاموشی من
هست برهان فراموشی من
من اگر برخیزم
تو اگر برخیزی
همه برمی خیزند
و چه خواهد شد آن
شعرازحمیدمصدق

تا حاجیان زکعبه سنگی در آمدند

با کعبه ؛ سوی قبله گه دیگر آمدند

گرچه نبود تلخ تر از زهر روزگار

زنبور وار جمله سر شکر آمدند

صبح طلوع آیه تطهیر بود ظهر

فصل طهارت است همه اطهر آمدند

از جای جای شرق و شمال و جنوب و غرب

با نیت بلند برآن ششدر آمدند

خیف از منی شور عرفات از تف شعور

کردند اتحاد و بر مشعر آمدند

لب تشنگان واحه تفتیده، از عطش

له له زنان و خسته لب کوثر آمدند

شب یازه ها فکنده به حول و ولایشان

بر دامن ستاره روشنگر آمدند

خمیازه می کشید بجای قدح چرا

مستان وضو کنند . می و ساغر آمدند

با باری از امانت سنگین به روی دوش

آن پنج تن ملائک اعظم سر آمدند

اینک صدا صدای بلال است می رسد

اینک همه به حاشیه منبر آمدند

یاقوت سرخ با حجرالاابیض از بهشت

بر استلام خال لب حیدر آمدند

انداختند فرش پر آنگه فرشته ها

یعنی که از خجالت مردم در آمدند

حی علی و لایت حیدر بلند شد

با پای سر به محضر پیغمبر آمدند

حی علی ولایت حیدر بلند شد

حی علی که دید نبی یکسر آمدند

فرمود ناشران همگی منتشر کنند
فرمود کاتبان همه با دفتر آمدند

فرمود آفتاب شما بعد ازین علی است

فرمود حاضران همه بر باور آمدند !؟

فرمود از مسیر علی هر که کج رود

در جاهلیت است اگر هم به حج رود

علی حنیفه

بیا یار امیر المومنین باش

مسلمانی امین و راستین باش

امام خویش اگر دانی علی را

به کار نیک خود او را معین باش

برای اعتلای نام اسلام

هماره پاسدار مرز دین باش

نگویم نیستی کوشا در این راه

ولیکن بهتر از این بیش از این باش

به هر گامی به راه زندگانی

به یاد لحظه های واپسین باش

سبک مشمار قدر خویشتن را

به کردار و به گفتارت وزین باش

ز بدبینی و خودخواهی بپرهیز

همیشه نیکخواه و نیک بین باش

ز شوخی های بیجایت مرنجان

قلوب دوستانت را، متین باش

نگهدار احترام عالمان را

هماره با بزرگان همنشین باش

چو محصول خردمندان کتاب است

ز خرمن های دانش خوشه چین باش

اگر خواهی نصیب از رحمت حق

مطیع رحمه للعالمین باش

بگیر از دامن قرآن و عترت

تو هم یک تن ز اصحاب یمین باش

و کل شی احصیناه بشنو

طرفدار امامان مبین باش

حسان تقوی شعار مومنین است

بیا یار امیر المومنین باش