حضرت رقیه(س)-شهادت

حضرت رقیه(س)-شهادت

 

می کُشد بابا مرا چشم ترت از یک طرف

دیدنِ مویِ پر از  خاکسترت از یک طرف

خشکیِ لبهات از یک سو مرا بیچاره کرد

نا مرتب بودنِ موی سرت از یک طرف

بودنِ سر با چنین وضعی ز یک سو می کُشد

قصۀ تلخ نبودِ پیکرت از یک طرف

بابت رنجِ دو مطلب عمه خیلی گریه کرد

پیرهن از یک طرف انگشترت از یک طرف

دوریت از یک طرف بابا مرا می داد عذاب

 خجلت و شرمندگی از خواهرت از یک طرف

گیسوان درهمت از یک طرف جانم گرفت

حالت رگهای سرخ حنجرت از یک طرف

از روی نیزه دوتایی سایبانم بوده اید

تو خودت از یک طرف آب آورت از یک طرف

هر کجا از قافله جا مانده بودم ، ناجی ام-

خواهرت از یک طرف شد مادرت از یک طرف

حضرت زهرا(س)-هجوم به بیت ولایت

 

یک درِ چوبی که میسوزد میان شعله ها

میخ های داغِ آن در از خودش سوزان تر است

پشتِ آن در فرض کن حالا که باشد مادری

از تمام دردها این درد بی درمان تر است

فکر کن با ضربه ای حالا همین در وا شود

کشتنِ بانوی خانه بعد از آن آسان تر است

از نوکِ مسمار خون میریخت بر روی زمین

دیدهء مسمار انگار از همه گریان تر است

فضه دستم را بگیر اما خودت تنها بیا

تو بیایی دردم از چشم علی پنهان تر است

کربلا وقتی اضافه بر مدینه می شود

روضه ها سوزان تر و دلهای ما ویران تر است

چشم تارش بین میدان کرد ثابت بر همه

از همه اهل حرم ارباب من عطشان تر است

شمر ، برخیز این گلو را خواهرش بوسیده است

پس بَرَش گردان که تیغ از پشت سر بُرّان تر است

گفت بالای سرش زینب ، چه شد پیراهنت ؟

پیکرت از آنچه میپنداشتم عریان تر

حضرت زهرا(س)-طلیعه فاطمیه

 

 

در روزهای غم ، ... بفرمایید روضه

در خیمۀ ماتم ، ... بفرمایید روضه

از هر خیابان رد شدم دیدم نوشته

بر روی یک پرچم ، ... بفرمایید روضه

وقتی نبی تا حضرت مهدی می آیند

مردم شماها هم ، ... بفرمایید روضه

از این جوانی خیر می بینید مردم

من خیرِ آن دیدم ، ... بفرمایید روضه

وقت شروعِ مجلس است آماده باشید

بعد از وضو نم نم ، ... بفرمایید روضه

مداح دارد شعر میخواند چه پُر سوز

از نخلۀ میثم ، ... بفرمایید روضه

تا روضه های مادر سادات برپاست

گرچه زیاد و کم ، ... بفرمایید روضه

فرقی ندارد روضه ها ، چه هیأت ما

چه مسجد اعظم ، ... بفرمایید روضه

دیر است مجلس واردِ سینه زنی شد

مداح داده دم ، ... بفرمایید روضه

هم ، سایه ای شد کم ز بیت آل طاها

هم قامتی شد خم ، ... بفرمایید روضه

بر زخمهای سینۀ مادر گذارید

با اشکتان مرهم ، ... بفرمایید روضه

حضرت رقیه(س)-شهادت

حضرت رقیه(س)-شهادت

 

می کُشد بابا مرا چشم ترت از یک طرف

دیدنِ مویِ پر از  خاکسترت از یک طرف

خشکیِ لبهات از یک سو مرا بیچاره کرد

نا مرتب بودنِ موی سرت از یک طرف

بودنِ سر با چنین وضعی ز یک سو می کُشد

قصۀ تلخ نبودِ پیکرت از یک طرف

بابت رنجِ دو مطلب عمه خیلی گریه کرد

پیرهن از یک طرف انگشترت از یک طرف

دوریت از یک طرف بابا مرا می داد عذاب

 خجلت و شرمندگی از خواهرت از یک طرف

گیسوان درهمت از یک طرف جانم گرفت

حالت رگهای سرخ حنجرت از یک طرف

از روی نیزه دوتایی سایبانم بوده اید

تو خودت از یک طرف آب آورت از یک طرف

هر کجا از قافله جا مانده بودم ، ناجی ام-

خواهرت از یک طرف شد مادرت از یک طرف

حضرت رقیه(س)-ولادت

 

 

خورده گره به مویش دلهای خانواده

تعبیر شد به خوبی رویای خانواده

در این سه سال آخر باور کنید عوض شد

با بودنِ رقیه دنیای خانواده

یکباره زیر و رو شد دنیای آل هاشم

وقتی که شد رقیه زهرای خانواده

زینب حسین  عباس ، اکبر رباب قاسم

مجنون زیاد دارد  لیلای خانواده

می شد رقیه هر روز شیرین تر از گذشته

پر شور تر از امروز ، فردای خانواده

دستش ز دست بابا هرگز جدا نمی شد

دختر دلش بُود با ، بابای خانواده

یک آسمان ، دو تا ماه ، این که عجب ندارد

او را بغل گرفته سقای خانواده

بس که شبیهِ زهراست حق داشت باشد این طفل

دُردانۀ حسین و یکتای خانواده

هر جای بارگاهش یک قطعه از بهشت است

طفلی که بود روزی ، گرمای خانواده

حضرت رقیه(س)-ولادت

 

 

به محبان عنایتی داری

به کرامت چه عادتی داری

به گمانم که ارث مادری اَست

برگ یاسی لطافتی داری

علی اکبر ، شبیهِ پیغمبر

تو به زهرا شباهتی داری

دل به یاد نجف می اندازی

مرقد با صلابتی داری

روی دوش عموئی یا در عرش

عموی سرو قامتی داری

قدسیان ماتِ رویِ قدسیِ تو

مثل بابا قداستی داری

نورِ راه سفینه های نجات

بر رخ فاطمی تو صلوات

از بهشت خدا سروش رسید

ساقیا وقت عیش و نوش رسید

بیتِ ارباب ما معطر شد

تا که آن یاس سبز پوش رسید

بوی ریحانت النبی آمد

تا که در خانه عطر و بوش رسید

خندهء اینچنین کجا و حسین ؟

آمد و خنده اش به گوش رسید

خانواده همه بغل کردند

نوبت شانۀ عموش رسید

میل دیدار فاطمه می کرد

عموی او به آرزوش رسید

هدیه اش کن ز من چو می پرسی

چارقل بعدِ آیت الکرسی

پُر کن از عطر عشق او ریه را

متبرک ردیف و قافیه را

در بهشت حسین وارد شو

کن رها این جهان عاریه را

در و دیوار ریسه بندان کن

پر کن از شرشره حسینیه را

مرتضی هیبت است و زهرا رو

عشق کن ، خاندان و ذریّه را

بر محب علی درود فرست

لعن کن پیرو معاویه را

تشنگان زیارتیم ، خدا

باز کن باز ، راه سوریه را

لب شیعه پر از تبسم شد

آسمان پشت گنبدش گم شد

باعثِ فیض مستمر شده ای

بس که دُردانۀ پدر شده ای

شمسِ پر نورِ خانۀ ارباب

قمرِ شانۀ قمر شده ای

صیدِ عمه شدی همان اول

در یمِ عمه غوطه ور شده ای

از تو حاجت گرفته ایم ، آری

باب حاجاتمان اگر شده ای

فتبارک ، حسین می خوانَد

شاهکار خدا مگر شده ای ؟

سخت ، محبوبِ هیأتی هایی

عشقِ عشاق در به در شده ای

ما که زندانیان بندِ توایم

یا رقیه علاقه مندِ توایم

آمدی تا شوی شکیب حسین

دختر کوچک و نجیب حسین

عطر تو خانه را به وجد آورد

ای گل یاسِ دلفریب حسین

علتش نفحۀ بهشتی توست

که شده شهره بوی سیب حسین

پدرت گرچه خود طبیب همه است

هست چشمان تو طبیب حسین

حمد مخصوصِ خالقیست که کرد

دختری مثل تو نصیب حسین

دل نبسته در این جهان دیگر

بعدِ زینب چو تو کسی به حسین

ای الفبای عشق ، دختر عشق

بارگاه تو شد نگین دمشق

نا تمامیّ و بی کرانی تو

کهکشانی تو آسمانی تو

دوستدارِ تو حضرت مهدیست

عمۀ صاحب الزمانی تو

دختری ، نقش ویژه ای داری

در وجود حسین جانی تو

تو سه سال از حسین ، دل بردی

فوق هر گفته و بیانی تو

تو شبیه عمو ابالفضلی

باب حاجات شیعیانی تو

تو سریع الاجابه ای بی بی

می دهی حاجتم به آنی تو

به تو سوگند با تمام خلوص

به تو دارم ارادتی مخصوص

جلوه ات را جمالِ ماه نداشت

پیش تو در بساط ، آه نداشت

روز ، مثل رُخت سپید نبود

شب چو زلفت موی، سیاه نداشت

هیچ طفلی میان چشم حسین

مثل تو شأن و جایگاه نداشت

تو چه کردی که بین آغوشش

کَس به اندازهء تو راه نداشت؟

نیمه شب داخل خرابۀ شام

عمه مانند تو سپاه نداشت

یک چنین دختری به ویرانه

غیر دیوار تکیه گاه نداشت

تو حرم نه ، ... تو کهکشان داری

وسعتی قدِّ آسمان داری

حضرت عباس(ع)-مدح و ولادت

حضرت عباس(ع)-مدح و ولادت

 

قبل از آنکه مدح و وصف ساقیِ لشگر کنم

باز باید مدحِ روی ساقیِ کوثر کنم

آینه در آینه شمس جمالش حیدریست

پس چه فرقی می کند گر صحبت از حیدر کنم

شد علی دست خدا عباس شد دست علی

أشجع النّاسند باید یادی از خیبر کنم

نام حیدر آمد و نام ابالفضل علی

شعر را تا می شود باید حماسی تر کنم

تا که حرف از حضرت عباس می آید وسط

جای دارد یادِ حرفِ مالک اشتر کنم

مالک اشتر کجا ، صفّین ، سردار حسین

بر خودم لرزیدم از اخم علمدار حسین

گفتی ای شاعر چنین است و چنان است این پسر

بیخودی زحمت نکش فوق بیان است این پسر

بحر را در کوزه جا دادن کجا ممکن شود

وسعتش بالاتر از هفت آسمان است این پسر

مو به مو در ذاتِ او حیدر تداعی می شود

بس که مصداق امیر مومنان  است این پسر

هست یک دارالشفا مانند ایوان نجف

بارگاهش ملجأِ ما شیعیان است این پسر

وجهه ای ممتاز دارد مثل بابایش علی

تا ابد الگوی هر چه پهلوان است این پسر

قامت دنیا جلویش خود به خود خم می شود

در قبالِ هیبتش کوه اُحُد خم می شود

سر برون آورد روی شانۀ مادر ، قمر

 بعد ، بر دوش برادر آمد و زد سر ، قمر

در میان خانۀ حیدر پر از خورشید بود

وقت آن شد تا بیاید بینشان دیگر قمر

هست در مخلوق و در بین تمام کائنات

سر قمر ، افسر قمر ، گوهر قمر ، محشر قمر

فاطمه مانند حیدر بر قمر لبخند زد

چه  مراعات نظیری ، فاطمه ، حیدر ، قمر

مادر گیتی نیاورده دگر مانند او

فاطمه شد مادرش ، عباس شد فرزند او

متن آیات رُخش تفسیر قرآن می کند

طاق ابرویش جهانی را مسلمان می کند

این ابالفضل علی با یک نگاه نافذش

کار صدها میثم و مقداد و سلمان می کند

نعره اش وقت رجزهای أنا بن الحیدرش

زهره می ریزد ز دشمن کار طوفان میکند

این چه شأنی بود در او که امیرالمومنین

دست او را با تواضع بوسه باران می کند

در برِ ارباب خود صدها برابر بیشتر

کارِ هارون در برِ موسی بن عمران می کند

یک کسی که اینچنین صاحب مدارج می شود

نیست بی علت اگر باب الحوائج می شود

ای طبیب مرکز دارالشفای کربلا

ای مسیحای حرم ، مشکل گشای کربلا

نایب حیدر ، علمدار حسین بن علی

حضرتِ فرماندهء کُلِّ قوای کربلا

ای که تأثیرت بُود پر رنگ تا یوم الأبد

ردِّ پایت مانده باقی جای جای کربلا

گفت امیرالمومنین که ، أِنَّهُ ذُخر الحسین

نوجوان من ذخیره شد برای کربلا

تا تو سردار و سپهدار و علمداری ، نکرد

کس نگاه چپ به سمت خیمه های کربلا

ای علی را تا قیامت دست حق در آستین

هم سلام ما به تو هم مادرت ام البنین

امام موسی کاظم(ع)-شهادت

 

 

از ماتم اولاد علی بود ،کز اول

چشم همه بارانی و دل سوختنی شد

دل سوخت ازین غصه که از یوسف زهرا

در دام بلا آن همه حرمت شکنی شد

آغاز شد از کوچه و از مادر سادات

اینگونه جسارت به ائمه علنی شد

هر روز بلا دید و جفا دید و کتک خورد

هر روز بر او و پدرش بد دهنی شد

یک جلوه حسینی شد و جسمش به زمین ماند

مسموم شد و شیوهء قتلش حسنی شد

جا ماندنِ جسمش روی خاکِ پُلِ بغداد

یادآورِ جا ماندنِ صد پاره تنی شد

سهم پسر فاطمه شد گوشۀ زندان

سهم پسر دیگر او بی کفنی شد

سادات ببخشند پس از غارت خیمه

با بردنِ خلخال ، جسارت به زنی شدد

حضرت زینب(س)-در مسیر كوفه و شام

 

 

کوفی و شامی یکی از دیگری بدچشم تر

مانده ام گویم امان از کوفیان یا شامیان

رفتن و ماندن به یک اندازه داغم می کند

مانده ام گویم بران ای ساربان یا که مران

دیدنت بر نی هم آتش زد هم آرامم نمود

مانده ام گویم بمان پیشم حسین جان یا نمان

صوت تو دل می بَرد اما امان از سنگها

مانده ام گویم بخوان قرآن حسین جان یا نخوان

اشک تو بر نیزه هم از دیده جاری می شود

مانده ام گویم بدان از حال زینب یا ندان

حضرت سجاد(ع)-دفن ابدان مطهر شهدای كربلا

 

 

صبری کنید این کشته ها را می شناسم

جاماندگان نینوا را می شناسم

من زادهء  زهرا علی بن الحسینم

هم زخمها را هم شفا را می شناسم

گرچه شناسایی کمی سخت است اما

من دو یتیم مجتبی را می شناسم

این پیکر مُثله که مانده روی خاک و

رفته سرش بر نیزه ها را می شناسم

از عمه جانم مانده اینجا یادگاری

طفلان اویند این دو تا را می شناسم

از علقمه بوی عمو جانم می آید

ای قوم بوی آشنا را می شناسم

من تک تک این تکه تکه ، جسم های

از هم جدا ، از سر جدا را می شناسم

یک پیرهن حتی نماند از یوسف اما

من یوسف کرببلا را می شناسم

دفنش بدون بوریا امکان ندارد

من پیکر خون خدا را می شناسم

بر جسم بابای غریبم یک نشانی است

بر سینۀ او جای پا را می شناسم

حضرت رقیه(س)-مدح

 

حیدر نسب و فاطمه سیماست رقیه

آرام دل عمه و باباست رقیه

دلتنگ رخ فاطمه کمتر شود ارباب

تا آینهء حضرت زهراست رقیه

جز او چه کسی لایق این جملهء زیباست

دردانهء یکدانهء مولاست رقیه

انگار خداوند به او داده جنان را

وقتی که روی شانهء سقاست رقیه

یک لحظه اگر نیست روی دوش علمدار

بر دوش علی اکبر لیلاست رقیه

گر طفل سه ساله است تو کوچک مشمارش

آثار بزرگیش هویداست رقیه

یک قطره  ز دریای حسین است ولیکن

در نوع خودش وسعت دریاست رقیه

در سوریه تا صبح قیامت همه فخرش

همسایگی زینب کبراست رقیه

 

 

 

امام موسی کاظم(ع)-شهادت

 

 

با روضه خوان و سینه زن و خادم آمدیم

در مجلس عزای تو یا کاظم آمدیم

شکر خدا که دور نبودیم از شما

در روضه ها و مجلستان دائم آمدیم

گر دور هم شدیم دمی از کنارتان

اما دوباره خسته دل و نادم آمدیم

مهدی سیاهپوش عزای شما شد و

ما بهر تسلیت به دل قائم آمدیم

ما از همان ازل همه در بندتان شدیم

همسایه های خانۀ فرزندتان شدیم

ای وای من شکسته پرو بال بودی و

عمری اسیر کنج سیه چال بودی و

هر روز روزه بودی و اما دم اذان

در زیر تازیانه تو پامال بودی و

یک روز و ماه و سال روا نیست این جفا

تو چارده بهار به این حال بودی و

گاهی به یاد مادر خود بین کوچه ها

گاهی به یاد زینب و گودال بودی و

عمری غریب در دل زندان تو زیستی

هر شب برای جد غریبت گریستی

زندان کجا و تو ، تو کجا تازیانه ها

از تازیانه مانده به جسمت نشانه ها

زنجیر روی گردن مولا چه می کند

مجروح گشته گردن و زخمیست شانه ها

تاریک بود و تا که تو را بی هوا زدند

آتش کشید از دل زهرا زبانه ها

با هر بهانه ای ز تو حرمت شکسته شد

مویت سپید گشت به دست بهانه ها

زهرا اسیر تو، تو پریشان فاطمه

مظلوم مثل دیگر عزیزان فاطمه

باب الحوائج همه موسی بن جعفرم

میراث دار حضرت زهرا و حیدرم

با تازیانه های عدو خو گرفته ام

گشته انیس با غل و زنجیر پیکرم

راضی شدم به هر چه شکنجه که می کنی

اما نکن دوباره اهانت به مادرم

ناموس کبریاست ازین حرفها نگو

لطفا به خانوادهء من ناسزا نگو

گیرم به اشک ، درد دلم را دوا کنم

با سندی ابن شاهک و سیلی چها کنم

خلّصنی یاربم شده عجّل وفاتیم

چون فاطمه به مرگ خود امشب دعا کنم

پا سوی قبله کردم و دیده هنوز نه

تا آنکه یک نظر به سوی کربلا کنم

هم آرزوی مرگ کنم هر شبانه روز

هم آرزوی دیدن روی رضا کنم

عالم به غصه و محنم گریه می کند

زنجیر هم  به زخم تنم گریه می کند

گرچه مطیع توست جهان با اشاره ای

تنها نصیب توست دل پر شراره ای

آنروز ای غریب ز زندان اگر چه رفت

بیرون جنازه ات به روی تخته پاره ای

حداقل دگر کفنت بوریا نشد

غارت نشد ز دختر تو گوشواره ای

دیگر ندید همسرت از روی نیزه ها

افتد به روی خاک سر شیرخواره ای

کرببلا مدینه نجف یا که کاظمین

فرقی نمی کند همه در انتها حسین

حضرت زینب(س)-مدح

 

یا حسین گویان عالم در پناه زینبند

عرشیان مأمور حفظ بارگاه زینبند

گوشه ای از این حرم حاشا که بردارد خراش

تا زمانی شیعیان مردِ سپاه زینبند

***

کیست گوید یک نفر همپایۀ عباس اوست

عشق این خواهر همه سرمایۀ عباس اوست

بارگاه زینب و تخریب؟!... حرفش را مزن

این حرم تا حشر زیر سایۀ عباس اوست

امیرالمومنین(ع)-بعد از شهادت

 

جای مناجات سحرهای تو خالی

محراب تنها مانده و جای تو خالی

امشب برای گریه کردن بر مزارت

ای مرد تنها جای زهرای تو خالی

امشب میان سفرهء ایتام کوفه

خالیست جای نان و خرمای تو خالی

حتی میان چاه بی همراه کوفه

جای طنین درد دلهای تو خالی

امشب سحر با یاد مادر بعد سی سال

بر قلب من جای تسلای تو خالی

گیرم که امشب را به نحوی صبر کردم

در پیش زینب جای فردای تو خالی

امشب خلاصه هر کجای کوفه گشتیم

دیدیم کوفه جای مولای تو خالی

او رفت و بعدش یاد او ماند و دل ما

بغض گلوگیر علی شد حاصل ما

کوفه زمین را بر سرم آوار کردی

شام مرا چون شام حیدر تار کردی

اوهر چه خوبی کرد در حق تو اما

تو در عوض ظلم و جفا بسیار کردی

او حق ایتام تو را پرداخت اما

حق علی را خوردی و انکار کردی

در ظلم بی حد ، دیدهء عالم ندیده

کاری که تو با حیدر کرار کردی

اما علی ممنون شد از تو چون که با مرگ

او را جدا از غصهء مسمار کردی

او را به پاس لطفهای بی شمارش

با فرق خونین میهمان یار کردی

دفن شبانه عادت این خانواده است

کوفه تو هم تاریخ را تکرار کردی

شد بدرقه از سوی فرزندان یکایک

تابوت حیدر رفت بر دوش ملائک

شبهای دوری از علی دور و دراز است

سهم دل زینب فقط سوز و گداز است

آن کیسه ، سهم الارث مولانا حسن شد

بعد از شهادت هم علی مسکین نواز است

باشد بلند آوای مظلومیت او

این نخلهای کوفه تا در احتزاز است

جا دارد از غصه همه عالم بمیرند

گفتند حیدر هم مگر اهل نماز است

آن ظلم هایی که به زهرا و علی شد

پرونده اش تا روز محشر باز باز است

از بس به گوش چاه کوفه روضه خوانده

هر روز، کار چاه کوفه سوز و ساز است

مولای ما با خود به زیر خاک ها برد

آن سینۀ تنگی که مالامال راز است

درد دل آل علی درمان ندارد

رنج و غم این خاندان پایان ندارد

امیرالمونین(ع)-شب نوزدهم

 

 

نمک و شیر را به دستش داد

با هزار و یک آرزو دختر

گفت ای دخترم کجا دیدی

دو غذا روی سفرهء حیدر

 

دخترش دست را جلو آورد

تا نمک را زسفره بر دارد

تا که در هم نگاهشان گره خورد

دید بابا دوچشم تر دارد

 

گفت بابا که دخترم امشب

زخمهای دلم عمیق تر است

از روی سفره شیر را بردار

که علی با نمک رفیق تر است

 

بعد افطار با دو دیدهء خیس

گرچه با دخترش تبسم کرد

حال بابا عجیب بود عجیب

دخترش دست و پای خود گم کرد

 

دید هر لحظه بی قرارتر است

آن ابرمرد بی نظیر و شجاع

خیره می شد به آسمان ، می خواند

زیر لب آیه های استرجاع

 

شب به نیمه رسیده و دیگر

موقع رفتن امیر شده

کودکان گرسنه منتظرند

حرکت کن علی که دیر شده

 

پس عبا را به دوش خود انداخت

کیسه را پر ز نان وخرما کرد

مثل هرشب پس از " به نام خدا"

یک توسل به نام زهرا کرد

 

در دلش مجلسی ز روضه به پا

باز با قصهء جوانش شد

فقط انگار روضه خوان کم داشت

درب و دیوار روضه خوانش شد

 

سمت مقصد ، علی که حرکت کرد

ناگهان چشم اوبه در افتاد

در برایش چه روضه ای می خواند

یاد گیسوی شعله ور افتاد

 

شعله ها را کمی خنک تر کرد

اشک چشمان حیدر کرار

در هیاهوی روضه های در

نمکی هم به روضه زد دیوار

 

بعد مرغابیان داخل صحن

میخ در سد راه مولا شد

حرف میخ دری وسط آمد

در دل بوتراب غوغا شد

 

قلب حیدر رها شد از کوفه

رفت سمت مدینهء زهرا

تیزی میخ یکطرف ، وای از

داغی میخ وسینهء زهرا

 

مرتضی ناگهان به خود آمد

میخ را از عبای  خود وا کرد

پای خود را درون کوچه گذاشت

یاد کوچه دوباره غوغا کرد

 

روضه را کوچه سخت تر می خواند

یاد نامردمان بی انصاف

یاد چشم نبستهء حیدر

یاد سیلی ، طناب ، فحش ، غلاف

 

بعد از آن بین کوچهء تاریک

در دلش شور و همهمه افتاد

در سکوت شبی پر از غصه

یاد تشییع فاطمه افتاد

 

قلبش از بی وفایی محض

تک تک مردمان کوچه گرفت

بی وفایی هوای خواندن کرد

روضه را از دهان کوچه گرفت

 

کیسه کم کم سبک شد ومولا

سهم خرمای کودکان را داد

داشت کم کم دم اذان می شد

کاخرین قرصهای نان را داد

 

آسمان و زمین همه محو

قدرت گام استوار علیست

سمت مسجد روانه شد حیدر

ابن ملجم در انتظار علیست

 

رکعتی با خدای خود دل داد

بعد افتاد روی سجاده

بین محراب غرق خون خود

فاتح خیبر است افتاده

 

بی رمق گفت وای اگر بیند

غرق خون پیکر مرا زینب

کاش می شد سرم شود بسته

تا نبیند سر مرا زینب

 

روضه اینجا رسید و دلخونها

دل به دریای رستخیز زدند

روضه خوانهای شعر نوزدهم

همه به کربلا گریز زدند

 

یا علی زینب تو تاب نداشت

که شکسته سر تو را بیند

لیک خواهد رسید آن روزی

که سری را به نیزه ها بیند

امام مجتبی(ع)-ولادت

 

 

شکر خدا به عشق شما مبتلا شدیم

روز ازل کبوتر بام شما شدیم

منت گذاشت بر سرمان از ازل خدا

با خانواده های شما آشنا شدیم

با فخر ، کس زنوکری اش دم نمی زند

جز ما که نوکر حسن مجتبی شدیم

بر دامن تو دست توسل زدیم ما

بنگر که بعد از آن ز کجا تا کجا شدیم

با ذکر یا حسین و حسن خو گرفته ایم

ما با بقیع عاشق کرببلا شدیم

ما مومن مدام شما خانواده ایم

ما با شما شدیم اگر با خدا شدیم

لا ریب فیه سیدنا روز مرگ ماست

روزی خدا نکرده زتو گر جدا شدیم

زهرا نظاره کرد بر آن صورت شگفت

جشن تولد حسنش را علی گرفت

ماه خدا ببین مه دیگر حلول کرد

این ماهِ ، ماهمان دو برابر حلول کرد

در آسمان خانهء زهرا و مرتضی

ماه جمال سبط پیمبر حلول کرد

نام پدر چقدر برازندهء علی است

خورشید روی سینهء حیدر حلول کرد

می ترسم اینکه ماه رخش را نظر زنند

از بس که ماه روش منور حلول کرد

در روزهای ماه خدا شک پدید شد

بدر تمام یک شب عقب تر حلول کرد

شد امر مشتبه مه شوال دیده شد

وقتی که ماه زهرهء اطهر حلول کرد

این خانواده نورٌعلی نور کلهم

سیمایشان به شعر، مکرر حلول کرد

خورشید آسمان زحضورش مرخص است

زهرائی است از وجناتش مشخص است

شب رفت و وقت آمدن آفتاب شد

خورشید هم ز هرم وجودش مذاب شد

مصداق داشت نام حسن با صفات او

نام حسن برای حسن انتخاب شد

تو حُسن یوسفی به تجلی که در دل

بی تاب مادر و پدرت قند آب شد

آقا به گرد پای تو حاتم کجا رسید

سائل کجا زخانهء لطفت جواب شد

از بس خدا هنر به جمالت به خرج داد

یوسف به حیرت از پسر بوتراب شد

هر گوشه ای ز عالم از عطر تو سهم برد

این گونه بود قسمت قمصر گلاب شد

در زیر سایهء تو همیشه دعایمان

با محسن بحق حسن مستجاب شد

در وصف تو که کار خداوند ، نه من است

مفعول و فاعلات و فعل لال و الکن است

مثل همیشه کن به دو چشم ترم کرم

از حرمت دو دست تو شد محترم کرم

این دستهای خالی خود را هزار بار

آورده ام به محضر تو تا برم کرم

دشمن کنار سفرهء تو سیر شد حسن

با دست های لطف تو شد باورم کرم

در کوچه موج می زند آقا گدا گدا

در خانهء تو ریخته آقا کرم کرم

هر واژه ای به جای خودش نیک می شود

دنبال نام نیک شما لاجرم کرم

شاید نداشتی حرم درخوری ولی

تو داشتی به وسعت صدها حرم کرم

تا بلکه حق مطلب دستت ادا شود

در بیت بیت شعر تو می آورم کرم

آقا کسی ندیده در عالم ز تو بدی

حقا کریم مطلق آل محمدی

تواز همه کریم تری و شفیع تر

حاجت گرفتن از تو ز حاتم سریع تر

گویند استطاعت حج مال اغنیاست

اما گدای تو زهمه مستطیع تر

همچون بقیع کیست که خاکی و بی ریاست

شخصیت بقیعت از عالم منیع تر

آن روز می رسد که حریمی بنا کنیم

از این که هست درخور شان و بقیع تر

کوری دشمنت به سر ماست نقشه ها

از نقشهء تمام حرم ها بدیع تر

کم کم مدینه را ز برای تو می خریم

حتی ز آستان رضا هم وسیع تر

ما گنبدی برای تو داریم در نظر

از گنبد تمام امامان رفیع تر

گرچه ضریح کرببلا طرح محشریست

طرح بقیع فرشچیان چیز دیگریست

قامت چو سرو و روت مه و موت شب ترین

در محضر خدای ادب با ادب ترین

محشر که خلق ، مضطر و حیران و بی کسند

باشد محبتان به شما منتسب ترین

ذکرت فریضه نیست ولی ای خدای جود

سوگند می خورم که بود مستحب ترین

با بوسه از لبان تو افطار کرد علی

ای خنچه های لعل لب تو رطب ترین

دشمن هم از عطای شما برد بهره ها

نوع کرامت تو در عالم عجب ترین

کی فاصله گرفت ز لبهای تو خدا

مومن ترین خلقی وقرآن به لب ترین

محشر به سوی جنت رضوان محب تو

باشد جلوترین و عدویت عقب ترین

آقا سلام بر تو دعای مجیر ماست

ذکر مدام نام تو جوشن کبیر ماست

ای وامدار حسن جمالت بهارها

گیسوی و روت مبدا لیل و نهارها

عالم به یک نگاه تو تسخیر می شود

نذر نگاه توهمه ، دار وندارها

آقا خوشا به حال محبان مخلصت

محشر به دست توست همه اختیارها

یاد حنین و بدر و احد زنده می کند

بعد از علی به دست شما ذوالفقارها

تنها نه کشته مردهء تو من یکی شدم

دیوانهء تواند هزاران هزارها

ما از جوار عشق تو پا پس نمی کشیم

ما میثم توایم و به دنبال دارها

هستی به گرد هستی تو هست در طواف

دور سرت مدار تمام مدارها

ای ذوالجلال سوی دلم یک نگاه کن

قدری بقیع قسمت این روسیاه کن

 

حضرت خدیجه (س)-وفات

 

 

یا حضرت خدیجه سلام خدا به تو

بی انتها درود فراوان ما به تو

تو مادر ائمه ای ، ای مادر وجود

دلهای اهل بیت همه مبتلا به تو

اسلام زیر دین فداکاری شماست

کرده پیامبر همه عمرش دعا به تو

از این قضیه قدر تو معلوم می شود

وقتی که دل سپرده چنین مصطفی به تو

در لحظه های سخت در آن روزهای سخت

کرده پیامبر همه اش اتکا به تو

هر جا ز غصه های زمانه دلش گرفت

یا درد دل به حیدر خود گفت یا به تو

مدیون توست ماندن اسلام تا ابد

زنده است در دل همه این نام تا ابد

بغضی است در گلو که پریشان فاطمه است

اشکی است در دو دیده که لرزان فاطمه است

چشم از نگاه مادر خود بر نداشته

مادر یک امشبی است که مهمان فاطمه است

زهرا گرفته دست به دامان مادرش

عالم اگر چه دست به دامان فاطمه است

چشمان فاطمه شده گریان مادر و

چشمان نه فلک همه گریان فاطمه است

دستی که دست دختر خود را فشرده بود

بی جان ولی هنوز به دستان فاطمه است

پروانهء شکسته پر او محمد و

شمع فراق او دل سوزان فاطمه است

شمعی که ذره ذره دلش آب تر شده

لحظه به لحظه فاطمه بی تاب تر شده

در ماتم فراق تو بایست سر شکست

وقتی نبی ز غصهء تو بال و پر شکست

آیینه ها زغصه شکستند یک به یک

در آن میانه فاطمه ات بیشتر شکست

یک سال و داغ هجر ابوطالب و شما

در زیر این دو داغ پیمبر کمر شکست

با رفتن تو تازه مصیبت شروع شد

از آن به بعد فاطمه ات مستمر شکست

روزی رسید پشت در خانهء علی

گل بود پشت در که لگد خورد و در شکست

دیوار و میخ و در همه با هم یکی شدند

در آن میانه سینهء زهرا اگر شکست

بر قلب خانوادهء حیدر شرر زدند

وقتی که ضربه پشت سر هم به در زدند

حق است جان فدای شما بارها شود

وقتی که دوستدار شما مصطفی شود

دارو ندار خویش به پایش که ریختی

میخواستی فقط کفنت یک عبا شود

سهم از عبای یار به هر کس نمی رسد

این افتخار بلکه نصیب شما شود

ای با کفن که شد کفنت افتخار تو

دلها غمین بی کفن کربلا شود

ای وای اگر سری شود از پیکری جدا

ای وای اگر کسی کفنش بوریا شود

ای وای اگر تنی شود عریان به روی خاک

ای وای اگر سری به روی نیزه ها شود

مجلس همیشه مجلس دلبند فاطمه است

پایان روضه روضهء فرزند فاطمه است

***

با تشکر از شاعر گرامی